Μερικές φορές χρειάζεται να «φάει» κανείς μια δυνατή κλωτσιά για να συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από τα πράγματα. Κινδυνεύεις να γίνεις ένα θύμα πρώτης γραμμής, αν έχεις σε μεγαλύτερη προτεραιότητα την απόκτηση υλικών αγαθών και όχι την ανθρώπινη ζωή, ιδιαίτερα τη δική σου.
Κι αν ήσουν μνήμη, θα επέλεγα να σε κρατήσω μέσα στην καρδιά μου για πάντα. Τώρα πια είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να σε βρω, να σε συναντήσω.
Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, έγραψε κάποτε ο Βάρναλης. Για να το απογειώσει κάποιους στίχους παρακάτω, δηλώνοντας ότι φταίει το κεφάλι το κακό μας.
Να λάμπεις δια της απουσίας σου από όλα όσα σε μειώνουν και σε φθείρουν. Να ξεμακραίνεις από ότι σε αλλοιώνει και σε καταστρέφει ως προσωπικότητα.
Ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τα πάντα, κάθε είδους ανοιχτή πληγή, κάθε είδους δυσάρεστη ανάμνηση που μπορεί να τριγυρνάει στο μυαλό και πεισματικά να μένει ζωντανή, χωρίς να θέλει να σβήσει.
Όταν ήμουν μικρός μου έλεγες ότι τα παραμύθια πρέπει να έχουν δράκους για να κατανοούμε την έννοια του happy end.
Ξέρω έχω γίνει πολύ παράξενη τελευταία. Μη μου θυμώνεις και μη μου ζητάς να σου εξηγήσω. Δεν φταις εσύ.
Μεγαλώνω και δεν έχω χρόνο για χάσιμο, μεγαλώνω και δεν έχω καμία όρεξη να σε κάνω να με συμπαθήσεις ούτε και να είσαι μαζί μου με το στανιό.
Ξέρω πώς είναι, το έχω περάσει κι εγώ. Χωρίζεις, κάνεις τη ζωή σου, ξενυχτάς με φίλους, με γκόμενες, με τυχάρπαστους κι ορκίζεσαι πως δεν υπήρξες ποτέ καλύτερα. Το λες όταν δεν έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για το πού είσαι και τι κάνεις, το λες όταν ξυπνάς το πρωί με γκόμενες που δε θα γυρνούσες να κοιτάξεις στο φως της μέρας.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
