Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι;
Σε προκαλώ να βγεις στο δρόμο. Να εστιάσεις στα βλέμματα ανθρώπων που περπατάνε μαζί. Τις περισσότερες φορές μηχανικά, αυτοματοποιημένα. Ανυπόμονοι να φτάσουν στον προορισμό τους, δε δίνουν την παραμικρή σημασία ο ένας στον άλλον ασχέτως αν περπατάνε σε απόσταση αναπνοής.
Πολλές φορές ταυτίζουμε την παιδεία και την μόρφωση με την εκπαίδευση και την απόκτηση γνώσεων και πτυχίων. Η κοινωνία μας θεωρεί αμόρφωτο έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το σχολείο, ή δεν έχει πάει πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι, όμως, δεν φτιάχνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές. Τα πτυχία είναι πολύ καλά για την προσωπική ανάπτυξη και επαγγελματική σταδιοδρομία, όμως δεν εξασφαλίζουν αρετές όπως η υπομονή, η καλοσύνη, η τιμιότητα.
Τι είναι η ευτυχία; Στιγμές είναι. Από εκείνες που σου κόβουν την ανάσα, που σε γεμίζουν ευφορία, που σε κάνουν να λάμπεις.
Δεν τον χαρακτηρίζει το φύλο του, αλλά ο αυτοσεβασμός και η προσωπικότητά του. Δεν ξεχωρίζει για τη σωματική του διάπλαση, αλλά για το ήθος του και την τιμή του. Δεν τον ορίζει η αρρενωπότητά του αλλά η σωστή στάση ζωής και τα εσωτερικά χαρίσματά του.
Εκείνοι που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν παιδιά, σαν παιδιά που δυστυχώς διδάχτηκαν ορισμένα μόνο μαθήματα. Κάποιοι δεν τους κάλυψαν την ύλη, δεν τους έδωσαν ένα βασικό μάθημα που θα αποτελούσε εφόδιο για τη ζωή τους.
Το να μεγαλώνουμε δεν είναι κάτι άσχημο, αντιθέτως είναι προνόμιο, τέχνη και δώρο για τον καθένα. Το γκριζάρισμα των μαλλιών, το σκίσιμο των σελίδων του ημερολογίου κι ο εορτασμός των γενεθλίων μας είναι πάντα ένας λόγος για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.
