“Γράμμα στην ενήλικη κόρη μου”

Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του. Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε.
Εάν νιώθετε πως φοβάστε να μιλήσετε, να εκφραστείτε, να πάρετε πρωτοβουλία, να είστε ο εαυτός σας, μην προσπαθήσετε να τον/την αλλάξετε: Οι έρευνες δείχνουν πως χωρίς την παρέμβαση ειδικών η αλλαγή είναι υποκριτική ή αμελητέα.
Είναι μεγάλο πράγμα να σε αγαπούν για αυτό που είσαι στην πραγματικότητα και όχι για αυτό που φαίνεσαι. Είναι ωραίο να σε αναγνωρίζει κάποιος για την ποιότητα του χαρακτήρα σου και τις λεπτές γραμμές που σε διατρέχουν.
Η μητέρα μας θα είναι πάντα ο άνθρωπός μας. Ακόμα κι όταν τσακωνόμαστε, όταν μας εκνευρίζει, όταν φεύγουμε μακριά της για σπουδές, όταν κάνουμε οικογένεια ή όταν έρθει η ώρα να μας αποχαιρετήσει για πάντα, στο μυαλό και στην καρδιά μας θα είναι πάντα η μάνα μας. Ο άνθρωπός μας. Η γυναίκα που δεν έφυγε από κοντά μας ούτε για μια στιγμή…
Έχει πολλά να σου διδάξει η αχαριστία. Στην αρχή, δεν την καταλαβαίνεις. Κάνει αισθητή την παρουσία της σιγά σιγά. Κινείται υποχθόνια και κάνει τη δουλειά της. Δεν μπορείς να της αντισταθείς.
Μια ζωή μεγάλωσα κάνοντας το σωστό. Εκείνο το σωστό που οι άλλοι είχαν ορίσει για μένα χωρίς εμένα. Εκείνο το σωστό που μου είχαν επιβάλλει από μικρό παιδί. Μου είχαν πιπιλίσει το μυαλό να είμαι πάντοτε το “καλό παιδί”. Αυτό σήμαινε πάντοτε να υπακούω στους άτυπους κανόνες που μου είχαν ορίσει.
Μια φορά και έναν καιρό, ένας μικρός φωτεινός ήλιος βρέθηκε στην είσοδο ενός μεγάλου δωματίου. Προχωρώντας, ανακάλυψε ότι το δωμάτιο αυτό ήταν ένας τεράστιος διάδρομος. Ένας διάδρομος σκεπασμένος με μαγικούς καθρέφτες.
“Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν ευτυχισμένους… απ’ την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑