Έκλεισε τα μάτια του έπειτα από έναν πολύχρονο και επώδυνο ψυχικά και σωματικά αγώνα. Λίγες στιγμές παραπονέθηκε για την μοίρα που επέλεξε να του δώσει αυτό το τέλος. Ήταν μαχητής μέχρι την τελευταία στιγμή, όπως ήταν και στη ζωή του…
Ήξερε πως πλησιάζει το τέλος, κι όμως στάθηκε ήρωας της ψυχής του κι έφυγε με αξιοπρέπεια…
Αυτός είναι ο πατέρας μου… και λέω είναι γιατί ο θάνατος δεν μας χώρισε! Πεθαίνει μόνο ό,τι ξεχνάμε! Ό,τι ζει μέσα μας, στην ψυχή, την καρδιά και το μυαλό μας δεν πεθαίνει ποτέ!
Πίστευα πως θα είμαι δυνατή και θα τον φροντίσω χωρίς να λυγίσω. Όμως όταν βλέπεις πως η κατάσταση είναι πέρα από την ανθρώπινη δύναμη, δεν γίνεται να μη λυγίσεις. Μέρα με τη μέρα ένας άνθρωπος που ζούσε τη ζωή του με δύναμη και ηρωισμό, μετατρεπόταν σε ένα αδύναμο και πληγωμένο πλάσμα. Ο χρόνος ήταν εχθρός και κυλούσε γρήγορα, χωρίς να υπολογίζει τον δικό μου και δικό του πόνο. Η μέρα που θα άφηνε τον επίγειο κόσμο ερχόταν όλο και πιο κοντά…
Προσπαθούσα να δω τη ζωή με αισιοδοξία, αλλά τι αισιόδοξο υπάρχει μέσα στου θανάτου τον πόνο. Πώς μπορεί κανείς να γιατρέψει μια τέτοια πληγή, που θα αιμορραγεί για πάντα; Πώς απαλύνεται ο πόνος του θανάτου;
Όλες αυτές οι σκέψεις, πλήγωναν την ψυχή κάθε μέρα, κάθε ώρα… Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα αποχωριστώ τον πατέρα μου, κι όταν ήρθα αντιμέτωπη με το μοιραίο… χάθηκα.
Η ζωή, όμως, έφερε μόνη της τη δύναμη και το κουράγιο που χρειάζονταν για να αναπνεύσω. Σαν να μου έλεγε «μη φοβάσαι».
Δεν έβαλα ποτέ το θάνατο πάνω από τη ζωή! Τη ζωή μου! Πένθησα τις στιγμές που ένιωθα την ανάγκη να το κάνω, έκλαψα, θύμωσα, άφησα τα συναισθήματα μου να ελευθερωθούν, να μην πνίξουν την ψυχή μου! Έπρεπε ν’ αναπνεύσω, να αποδεχτώ το αληθές… πως η ζωή κάποτε τελειώνει… για όλους μας.
Στην πραγματικότητα όμως πεθαίνει μόνο ό,τι ξεχνάμε, ό,τι παύουμε να αναπολούμε.
Όταν αγαπάμε με όλη μας την ψυχή το κρατάμε ζωντανό μέσα μας, για πάντα! Στις αναμνήσεις μας, στα λόγια που είπαμε κι ακόμα μας θυμίζουν όσα είπαμε, στις αγκαλιές, τα φιλιά που ανταλλάξαμε, στις στιγμές που είχαμε ανάγκη να κρατηθούμε από κάπου και μας στήριξαν… στα όνειρα που κάναμε μαζί, στις στιγμές που ζήσαμε… Σε όλα αυτά που έχουν χαραχθεί σε όλη μας την ύπαρξη, σε όλη μας την υπόσταση…
Αυτά δεν χάνονται ποτέ, τίποτα δεν μπορεί να τα σβήσει, ούτε ο θάνατος!
Είναι πιο δυνατά από το θάνατο, και σου δίνουν τη δύναμη να συνεχίζεις… και που ξέρεις ίσως… ξανασυναντηθούμε!
Σ’ ευχαριστώ για όλα Πατέρα! Υπάρχεις παντού!