Δυστυχώς αυτό που ξεκίνησε για τους περισσότερους σαν γιορτή της αγάπης, έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε ένα φανταχτερό, καταναλωτικό πανηγύρι, χάνοντας το αρχικό του νόημα. Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες φιγούρες όλων των εποχών, ο Άγιος Βασίλης, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Μαζί του εκτός από δώρα στα παιδιά φέρνει και μία σειρά από ερωτήματα στους απανταχού γονείς. Πρέπει να τους πούμε την ιστορία ή όχι;
Ο όρος «ανύπαντρη μητέρα» στο παρελθόν κουβαλούσε ένα στίγμα και ξυπνούσε εικόνες δυστυχίας, φτώχειας και εγκατάλειψης. Σήμερα, η εικόνα αυτή έχει αλλάξει αρκετά. Η ελληνική κοινωνία αποδέχεται πολύ ευκολότερα μια ανύπαντρη μητέρα και το παιδί της, το κράτος έχει δομές που τη βοηθούν, και τις περισσότερες φορές οι γιαγιάδες κι οι παππούδες υποστηρίζουν την κόρη και το εγγονάκι τους.
Τη φράση «με το παιδί μου είμαστε φίλοι» την ακούμε συχνά και μάλιστα με καμάρι, εκ μέρους πολλών γονιών που πιστεύουν ότι έτσι είναι πιο κοντά στο παιδί τους και ότι αυτό αποτελεί απόδειξη της αγάπης και της στενής σχέσης μεταξύ τους.
Αγάπη και αρμονία στην οικογένεια είναι οι λέξεις-κλειδί για ένα συναισθηματικά ασφαλές παιδί. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα τσακωθείτε μπροστά του, ξανασκεφτείτε το.
Όταν, στα πλαίσια της αγάπης, μιλάμε για ανιδιοτελή προσφορά, αυτόματα μας έρχεται στο νου η προσφορά του γονιού προς το παιδί του. Ειδικά αυτό το είδος αγάπης μπορεί να πάρει τόσες μορφές, ώστε ο ορισμός που έχουμε δώσει για την αγάπη να φαίνεται πολύ ανεπαρκής για να τις συμπεριλάβει όλες.
Αμέτρητες φορές θα διαφωνήσουν οι γονείς όχι μόνο για την συνολική διαπαιδαγώγηση του παιδιού, αλλά και για τα μικρά καθημερινά, όπως το αν χρειάζεται το παιδί να φορέσει μπουφάν ή αν πρέπει να φάει άλλο ένα γλυκό. Και πολλές από αυτές τις φορές η διαφωνία θα λάβει χώρα μπροστά στα παιδιά.
«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός». Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ό,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός.
Η 4η Ιουνίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών το 1983, με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
Είναι γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολο στους περισσότερους γονείς να λένε «όχι» στα παιδιά τους και να τους βάζουν όρια στην συμπεριφορά και στις πράξεις τους. Οι αιτίες γι αυτό το φαινόμενο μπορεί να οφείλονται στο ότι:
«ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, από τότε που μπήκες στην εφηβεία δυσκολεύομαι να σου μιλήσω. Έχω μπερδευτεί τελείως. Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη, όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.
