Σε όλες τις ψυχοθεραπευτικές συνεδρίες, φθάνουμε σε ένα κομβικό σημείο: στη σχέση των θεραπευομένων με τους γονείς τους. Είναι η στιγμή της διεργασίας που υπαρξιακές διαδρομές, σκέψεις, συναισθήματα, ψυχικές δυσκολίες και εμπειρίες συνδέονται σε μία φανερή πλέον πορεία.
ΤΟ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ στην αγάπη δε σημαίνει να κρατάς λογαριασμό για το ποιος κάνει τι ή ποιος κάνει τα περισσότερα.
Μίλησέ μας για την Αγάπη..! Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρυσε το λαό, κι απλώθηκε βαθειά ησυχία.
Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι εκείνος που φέρνει στην επιφάνεια και ασκεί ότι είναι καλύτερο για τον ίδιο. Η ευτυχία και η αρετή συμπληρώνουν η μία την άλλη.
Το να κρίνεις κάποιον αρνητικά με βάση αποκλειστικά το χρώμα, το φύλο, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, το επάγγελμα ή την κοινωνική του τάξη δε σε κάνει ανώτερο. Γιατί δε ξέρεις την ιστορία του άλλου, αλλά μόνο μια επιφανειακή ιδιότητά του.
Το πρόβλημα με τις τοξικές οικογένειες είναι ότι καταλήγουν να φορτώνουν όλες τους τις ανασφάλειες στα παιδιά, καθιστώντας τα ανίκανα να δουν την αξία τους αργότερα.
Κάποτε ο διάσημος Ουγγροαμερικανός ψυχίατρος Thomas Szasz (1920-2012) δήλωσε πως στη φύση του ανθρώπου «Ο ανόητος ούτε συγχωρεί ούτε ξεχνά. Ο αφελής και συγχωρεί και ξεχνά. Ο έξυπνος συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά».
