Οι περισσότεροι από εμάς έχουν κάποιες κακές συνήθειες αλλά αισθάνονται πως είναι αδύνατο να απαλλαχθούν από αυτές.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου: «Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε… «Έλα να σου δείξω..» Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου… «Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε….. «Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.» Και συνέχισα εγώ… «Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»… «Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά.
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως «η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή». Αυτό όμως δεν είναι πανάκεια. Μην ξεχνάμε βέβαια πως η ομορφιά είναι κάτι το απόλυτα υποκειμενικό και ο καθένας θεωρεί ελκυστικά και όμορφα άλλα πράγματα.
Αν ως παιδί δεν χόρτασες συναισθήματα, τείνεις να κάνεις εξαρτητικές σχέσεις προκειμένου να καλύψεις αυτό το κενό.
Τα αδέρφια μας είναι οι φίλοι που δε θα χάσουμε ποτέ, θα είναι πάντα εκεί για μας μετά από κάθε τσακωμό και κάθε βαριά κουβέντα.
Είναι σημαντικό να περνάμε χρόνο με εκείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Ο χρόνος είναι το πιο υπέροχο και μαγικό δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε.
Προσπαθούμε να εξοικειωθούμε με την ιδέα ότι είναι άλλο αυτό που Είσαι και άλλο αυτό που κάνεις. Η αξία σου Δεν προσδιορίζεται από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες σου. Αυτό που είσαι είναι μοναδικό, αυτό που κάνεις βελτιώνεται.
Κάνεις κάτι που σου αρέσει… Αυτό πάει καλά. Ξαφνικά βγαίνεις απ’ το συνηθισμένο και ξεχωρίζεις.
Οι μικρές και οι μεγάλες παραδόσεις στη μικρή μεσογειακή μας χώρα καλά κρατούν και, ενώ άλλοι αδιαφορούν παντελώς κι άλλοι πασχίζουν να τις διατηρήσουν και να πείσουν και τους υπόλοιπους να τις διατηρούν, μια οικογενειακή συνήθεια αγαπιέται απ’ όλους κι απ’ όλες, από μεγάλους και μικρούς, πανεπιστημιακούς, ανειδίκευτους εργάτες, Αθηναίους και ακρίτες, συντηρητικούς και επαναστάτες: η παράδοση του κυριακάτικου οικογενειακού τραπεζιού.
