Ζούμε σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται. Η κοινωνία αλλάζει συνεχώς. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το σώμα μας αλλάζει, όπως και αυτά που μπορούμε να κάνουμε με το σώμα μας. Τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες μας ευτυχώς εξελίσσονται, όπως και τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες των κοντινών μας ανθρώπων. Η οικονομική κατάστασή μας αλλάζει. Η παγκοσμιοποίηση αλλάζει τις κοινωνίες και τις αξίες. Τελικά, η μόνη αμετάβλητη πραγματικότητα είναι η ίδια η αλλαγή.

 

Εκτός από την αποδοχή της αλλαγής, χρειάζεται επίσης να προσαρμοστούμε σ’ εκείνες τις όψεις των άλλων και του κόσμου μας, με τις οποίες δεν εναρμονιζόμαστε εύκολα.

Ένας άνθρωπος, που δυσκολεύεται να δεχτεί και να προσαρμοστεί στην αλλαγή των καταστάσεων και των ανθρώπων, δεν μπορεί εύκολα να είναι ευτυχισμένος. Η προσαρμογή δεν είναι έλλειψη ανταπόκρισης και δεν θα έπρεπε να βασίζεται σε συνήθεια ή φόβο. Αυτό θα ήταν μια μορφή αυτοκαταπίεσης. Η προσαρμογή είναι νέα ανταπόκριση, η οποία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής αλλαγής, που μας επιτρέπει, χωρίς να θυσιάσουμε αυτό που είμαστε, να επαναπροσδιοριστούμε με πιο αρμονικό τρόπο στο περιβάλλον μας. Το πρώτο βήμα σε αυτό είναι η αποδοχή της κατάστασης όπως είναι.

Προσαρμοστικότητα είναι η εξέλιξη του συστήματος πεποιθήσεών μας. Η έλλειψη ευκαμψίας είναι αυτό που κάνει παλιές δομές να σπάζουν κάτω από την πίεση της αλλαγής. Παλιότερα συστήματα θρησκευτικής, πολιτικής και κοινωνικής σκέψης, που δεν έχουν την ευκαμψία να προσαρμοστούν στις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες και εμπειρίες των οπαδών τους, τελικά θα τους χάσουν.

Η ευκαμψία και η προσαρμοστικότητα δεν έχουν σχέση με το χάος μιας επιπόλαιας και φανταστικής αλλαγής. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να έχουμε μια βαθιά και αμετάβλητη πνευματική βάση, η οποία μας επιτρέπει να ρέουμε ελεύθερα με τις αλλαγές, χωρίς να αφήνουμε την πνευματική πηγή μας.

Η ουσία της ζωής μας είναι αμετάβλητη και η μορφή αλλάζει συνεχώς. Όψεις της ουσίας μας είναι η αγάπη, η ειρήνη, η ευτυχία, η ενότητα, η αλήθεια και το να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται εκείνοι. Αυτές οι αμετάβλητες αξίες δεν πρέπει να εγκαταλείπονται στο όνομα της ευκαμψίας. Εντούτοις, χρειάζεται να προσαρμοστεί η έκφραση αυτής της ουσίας, ώστε να ρέει αρμονικά με τους ανθρώπους και τις αλλαγές στη ζωή τους.

Η πίστη και η αφοσίωση στην αγάπη, την αλήθεια, την ειρήνη και τη σωστή συμπεριφορά είναι ουσία. Το είδος των ρούχων που φοράμε, το πώς προσευχόμαστε, τι όνομα δίνουμε στο θεϊκό ον, το πώς επικοινωνούμε με αυτό το ον και τι τρώμε ή δεν τρώμε, πίνουμε ή δεν πίνουμε, είναι όλα εξωτερικοί παράγοντες που μπορούν να επιλεγούν από τον καθένα, σύμφωνα με τις δικές του προτιμήσεις και είναι πιθανό να αλλάζουν.

Η προσαρμοστικότητα είναι ουσιαστικό συστατικό της ευτυχίας. Χρειάζεται να μπορούμε να ρέουμε και να χρησιμοποιούμε τις αλλαγές στη ζωή μας θετικά και άφοβα. Όταν έχουμε δημιουργήσει ένα εσωτερικό πλαίσιο αναφοράς σχετικά με το ποιοι είμαστε αντί να εξαρτιόμαστε από εξωτερικούς παράγοντες για να νιώθουμε αξία, ασφάλεια ή ικανοποίηση, θα νιώσουμε αρκετά ασφαλείς να ρέουμε με τις αλλαγές και τις διαφορές της ζωής. Η αυτοπαραδοχή και η αυτοπεποίθηση μάς βοηθούν να το κάνουμε.

Μερικοί από μας μπορεί να είμαστε προσκολλημένοι να γίνεται το δικό μας ή να αποδέχονται οι άλλοι την αλήθεια μας. Αυτή η ανάγκη μπορεί να εμποδίσει την ηρεμία μας και φυσικά τις σχέσεις αγάπης με τους άλλους. Δεν θα μπορούμε να προσαρμοστούμε στις αντιλήψεις τους ή στους τρόπους τους να δρουν, όχι μόνον επειδή φοβόμαστε κάτι νέο, αλλά επειδή παίζουμε παιχνίδια δύναμης και θέλουμε να είμαστε ο μόνος που έχει δίκιο ή γίνεται το δικό του. Αυτό το παιδιάστικο εγωκεντρικό παιχνίδι δεν βοηθά στην ευτυχία ούτε τη δική μας ούτε του άλλου. Ένας γνωστός πνευματικός δάσκαλος παραδέχτηκε κάποτε, «μετά από 20 χρόνια διαφωνίας με τη σύζυγό μου, αποφάσισα ότι προτιμώ να έχω ηρεμία παρά να αποδείξω ότι έχω δίκιο».

Πού θα θέλαμε να έχουμε περισσότερη προσαρμοστικότητα;

Ίσως με τους γονείς ή το σύντροφό μας και σίγουρα με τα παιδιά μας. Ίσως σε κάθε μεταβαλλόμενο εργασιακό περιβάλλον μας ή σε μια διαφορετική οικονομική κατάσταση. Μπορεί να χρειάζεται να προσαρμοστούμε στο σώμα που γερνάει ή στη συνειδητοποίηση ότι το σώμα μας χρειάζεται περισσότερα προληπτικά μέτρα, όπως σωστή τροφή και άσκηση.

Μερικά παραδείγματα, στα οποία μπορεί να χρειάζεται να είμαστε πιο προσαρμοστικοί ή εύκαμπτοι είναι:

  1. Όταν, για κάποιο λόγο, αλλάζουν ή χρειάζεται να αλλάξουν τα σχέδιά μας.
  2. Όταν κάποιος θέλει να κάνει κάτι διαφορετικά από τον τρόπο που έχουμε στο νου μας.
  3. Όταν οι καταστάσεις της ζωής μας αλλάζουν, όπως το σπίτι, η εργασία, οι σχέσεις, η οικονομική κατάσταση κλπ.
  4. Όταν, για κάποιο λόγο, δεν μπορούμε να ζήσουμε τη συνηθισμένη καθημερινή ρουτίνα μας.
  5. Όταν χρειάζεται να κοιμηθούμε αλλού.
  6. Όταν χρειάζεται να κάνουμε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει.
  7. Όταν χρειάζεται να φάμε διαφορετική τροφή από αυτήν που είμαστε συνηθισμένοι.

Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι η προσαρμοστικότητα βασίζεται στην εσωτερική ασφάλεια και σ’ ένα σταθερό αίσθημα αξίας και ασφάλειας. Δεν μας ζητά να αλλάξουμε τις βασικές ηθικές πεποιθήσεις μας σχετικά με τις ανθρώπινες αξίες, όπως αγάπη, ειρήνη, αλήθεια και σωστή συμπεριφορά. Όμως, απαιτεί να αφήνουμε κατά καιρούς τις προκαταλήψεις μας για το πώς μπορούν ή θα έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Σημαίνει, επίσης, να μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας για να είμαστε ευτυχισμένοι σε νέες περιστάσεις, μία από τις οποίες θα μπορούσε να είναι μια νέα ή ίσως πιο περιορισμένη οικονομική κατάσταση.

https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΧΗΣ» του POMΠEPT HΛIA NATZEMY