Είναι δύσκολο να αγαπάς κάποιον όταν σου γκρινιάζει. Τίποτα δεν είναι πιο ενοχλητικό και αναποτελεσματικό. Παρ’ όλα αυτά, ακούμε πολύ συχνά ανθρώπους που γκρινιάζουν ο ένας στον άλλο να λένε ότι στην πραγματικότητα επικοινωνούν!
- «Πόσες φορές πρέπει να στο πω;» κλαψουρίζουν.
- «Θα τελειώσεις ποτέ μ’ αυτό το πράγμα;» ρωτάνε αναστενάζοντας.
- «Το μισώ το ότι πρέπει να στο ξαναθυμίσω, αλλά…»
- «Το πρόβλημα με σένα είναι…» δηλώνουν εμφατικά, λες και ξέρουν πραγματικά ποιο είναι το πρόβλημα.
Και ούτω καθεξής.
Το ποιο μπορεί να είναι το κέρδος από τέτοιου είδους δηλώσεις – πέρα από τις ενοχές, τη μνησικακία και την εχθρότητα – ειλικρινά μου διαφεύγει. Μοιάζει σχεδόν σαδιστικό το να επιπλήττουμε έτσι κάποιον στο όνομα της αγάπης. Η κοινωνία μας τιμωρεί αρκετά για τα λάθη μας, χρειάζεται να μας προσθέτουν κι άλλο άγχος εκείνοι από τους οποίους περιμένουμε υποστήριξη;
Ο ρόλος του αγαπημένου προσώπου είναι να επιδένει την πληγή με τρυφερότητα και φροντίδα, όχι να την ξανανοίγει με άσκοπη, ενοχλητική, εκνευριστική, εξοντωτική γκρίνια.
Http://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Από το βιβλίο «ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ να ΑΓΑΠΑΜΕ» του Leo Buscaglia – εκδ. Λιβάνη