Συχνά αγκιστρώνομαι στο πως θα ήθελα να είναι η ζωή μου

 

Τι θα ήθελα να έλεγαν οι άλλοι για μένα

Τι θα προτιμούσα να μην έχω περάσει

Τι επιθυμώ να συμβεί

Τι επιθυμώ να πάψει να συμβαίνει

Πόσο θετικά θ’άλλαζε η ζωή μου

Εάν είχα περισσότερα χρήματα  και καλύτερη δουλειά

Εάν είχα περισσότερη αγάπη

Καλύτερη υγεία

Μια σχέση όπως την ήθελα

Πόσο ωραιότερη θα ήταν η ζωή μου εάν

το παράθυρο της κρεβατακόμαρας μου έβλεπε σε κήπο

εάν οι άνθρωποι γύρω μου άλλαζαν

εάν είχα ένα μαγικό ραβδί που θα εξάλειφε όλα τα προβλήματα μου

τα άγχη μου, τον πόνο μου.

Όμως, ας μη γελιέμαι, δεν είναι ο ήλιος που θα ημερέψει το κεφάλι μου

Είναι η κατανόηση ότι το να προσκολλώμαι στο πως θα ήθελα να είναι η ζωή μου, είναι μια μορφή αυτοβασανισμού.

Ήρθε η ώρα ν’ απελευθερωθώ απ΄όλα τα «εάν» και να ερωτευτώ τη ζωή μου όπως είναι τώρα με όλα όσα την αποτελούν.

Ο πόνος, ο θυμός, η ντροπή, η ενοχή, η λύπη, δεν είναι προβλήματα από μόνα τους. Είναι συναισθήματα, και η ρίζα όλων αυτών των δυσάρεστων συναισθημάτων βρίσκεται στην αίσθηση διαχωρισμού μας από τους άλλους και στην προσκόλληση που έχουμε στον εαυτό μας και στον περιορισμένο κόσμο που τον αποτελεί.

Πράγματι, η προσκόλληση μας στο πως θα θέλαμε να είναι ο κόσμος μας και η απόρριψη αυτού που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι η ρίζα του πόνου που βιώνουμε ως άνθρωποι.

Είναι εκείνη η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που επιθυμώ να είμαι, να έχω, να βιώνω και αυτό που είμαι, έχω και βιώνω στο τώρα που δημιουργεί την εσωτερική μου δυσαρέσκεια. Το κέντρο αυτού του πόνου είναι όμως η λέξη «εγώ». «Γιατί ο κόσμος δεν είναι όπως τον θέλω; Γιατί δε μου δίνεται αυτό που έχω ανάγκη; Γιατί θα πρέπει να υποφέρω;».

Η επιθυμία μας να σμιλεύσουμε τον κόσμο όπως θα τον θέλαμε, δημιουργεί αυτή την προσκόλληση στον εαυτό μας και εντείνει τα συναισθήματα διαχωρισμού μας από τους άλλους. Σιγά σιγά αλλά σίγουρα διαμορφώνει τις περισσότερες σχέσεις μας με τρόπους που μπορεί ν’αποβούν καταστροφικοί.

Είναι πιθανόν πως όλοι μας θυμόμαστε στιγμές στη ζωή μας όπου η προσκόλληση στον εαυτό και η αυτοπροστασία μας κατέρρευσαν για λίγο. Ίσως αυτό να συνέβη επειδή ερωτευτήκαμε, ή επειδή νοιαζόμασταν πολύ για κάποιον άλλο που υπέφερε. Πάντως χάσαμε τον εαυτό μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρασυρόμενοι από μια βαθιά αίσθηση σύνδεσης και ενότητας.

Ίσως η απάντηση σε αυτή τη βαθιά αίσθηση δυσαρέσκειας και ανικανοποίητου που διακατέχει πολλούς από εμάς είναι ν’ αναπαράγουμε την αίσθηση βαθιάς επαφής με τους άλλους. Αυτό είναι δυνατόν εάν μάθουμε να καλλιεργούμε το αίσθημα της συμπόνιας.

http://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Πηγή