Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των ανθρώπων είναι η ατολμία και η δειλία τους στο να εκφράσουν αυτό που πραγματικά αισθάνονται.
Σελίδα 76 από 163
Ένα πολύ ωραίο απόσπασμα του Χόρχε Μπουκάι από βιβλίο που μιλάει για την κατάθλιψη και πως είναι δυνατόν να βρει κάποιος διέξοδο από αυτήν. Το απόσπασμα είναι σε μορφή διαλόγου.
Πού να εξηγώ ποιος κατά βάθος είμαι εγώ, σε ένα κόσμο αδιάφορο και βουβό. Τι θησαυρούς κρύβω στα υπόγεια της ψυχής μου. Ποιες σκέψεις βασανίζουν τα άδυτα του μυαλού μου και ποιοι φόβοι φωλιάζουν στα έγκατα της ύπαρξής μου. Με πόσα κύματα έχω παλέψει μέχρι να φτάσει η ύπαρξη μου στην στεριά. Πόσοι ωκεανοί έχουν καταπιεί την ψυχή μου μέχρι να βρω μία ακτή να απλώσω το κορμί μου.
Συχνά προτρέπω τους φοιτητές μου να κάνει ο καθένας κάτι για κάποιον άλλο. Μερικές φορές με ρωτάνε: «Τι εννοείς να κάνω κάτι για κάποιον; Τι να κάνω;»
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες διαφόρων ειδών: βιολογικές, πρακτικές, συναισθηματικές και πνευματικές. Οι βιολογικές ανάγκες είναι εξόχως ασυμπίεστες διότι δεν αναβάλλονται για πολύ καιρό. Όταν πεινάς, διψάς ή κρυώνεις θέλεις να ικανοποιηθούν οι ανάγκες σου άμεσα.
Κάπου, κάποτε διάβασα πως αν όλοι γινόμασταν οι άνθρωποι που οι σκύλοι μας νομίζουν πως είμαστε, ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος. Γιατί απ’ όλα τα πλάσματα στη γη, ανιδιοτελώς ξέρουν να αγαπούν μόνο δύο, η μαμά σου κι ο σκύλος σου.
Τις προάλλες πηγαίνοντας μια βόλτα στα μαγαζιά, έπεσε στην αντίληψη μου το εξής περιστατικό. Ένα ζευγάρι τσακωνόταν έντονα σε κεντρικό δρόμο, ο άντρας φερόταν βίαια στην κοπέλα, την έσπρωξε και πέταξε την βαλίτσα της από το αυτοκίνητο. Πόσοι από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες σε τέτοια περιστατικά;
Ένας κόσμος υπέροχος είναι το βλέμμα του ανθρώπου. Μέσα του ταξιδεύουν οι στιγμές του. Τα καρδιοχτύπια της ψυχής του. Η πίκρα και το παράπονό του. Μέσα του ταξιδεύουν οι άνθρωποι που έγιναν συνοδοιπόροι του στην αναζήτηση για τις μικρές Ιθάκες της ζωής του.
