Μια ζωή στη δίαιτα. Μια ζωή στη στέρηση. Μια στέρηση που την επέβαλλαν πάντα εκείνα τα πρέπει του κόσμου.
Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 26 από 35)
Ο τρόπος με το οποίο βλέπουμε τον κόσμο καθορίζει το πώς ζούμε την κάθε μέρα, το αν όσα μας συμβαίνουν θα μας επηρεάσουν αρνητικά ή θετικά.
Είναι νόμος δίχως παράβαση, πως τα ωραία της ζωής δε χρειάζεται να εξηγούνται πλήρως. Η αποκωδικοποίηση τους, δεν ανέρχεται ποτέ σε επίπεδα «εκατό τοις εκατό», κι αυτό φυσικά γίνεται εξ επί τούτου. Πως αλλιώς θα ήταν τόσο όμορφα, αν ήταν πλήρως κατανοητά, αν ήταν ευκόλως εννοούμενα;
Βιώνουνε μια γενιά νέων ανθρώπων που, μέσα στα όσα λαθεμένα τη βαφτίσαμε, τη δηλητηριάσαμε με «ευκολίες» υλικές και διευκολύνσεις ηθικές που αρρωσταίνουν το μυαλό της.
“Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;” Όλοι φοβόμαστε. Τα γερατειά, τις ρυτίδες, τη μοναξιά, την αρρώστια, την απόρριψη, τη ματαίωση, την προδοσία, το σκοτάδι, τον αμείλικτο συνοδοιπόρο μας, τον θάνατο.
Έλαβα ένα e-mail με τίτλο «Οι απόψεις του George Carlin για τα γηρατειά». Είναι από αυτά τα e-mails που σε παρακινούν να τα προωθήσεις σε 8,10,12 φίλους σου και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το σβήσω. Ωστόσο, η φράση που έχω βάλει και στον τίτλο «Χαρείτε τη βόλτα. Δεν υπάρχει εισιτήριο επιστροφής» σε συνδυασμό με το θέμα των γηρατειών που όσο να’ ναι αποτελεί ένα υπόγειο άγχος μου, με έκανε να το διαβάσω.
Η Ερμιόνη σπούδασε κάτι που δεν αγαπούσε, μόνο και μόνο για να μην πάει κόντρα στον πατέρα της.
