Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν στη διαδικασία του γάμου πολύ νωρίς, πριν αρχίσουν να διαφαίνονται τα πρώτα γκρίζα σύννεφα.
Έχουν την τάση να εξιδανικεύουν το σύντροφό τους και να μην αποδέχονται τις αρνητικές του/της πλευρές. Επειδή δε θέλουν να τις βλέπουν, είναι σαν να μην υπάρχουν. Αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί με το να εξιδανικεύουν το/τη σύντροφό τους, νιώθουν ξεχωριστοί και οι ίδιοι.
Κάποια στιγμή όμως, θα έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και είτε θα πρέπει να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση και να προσαρμοστούν σε αυτή, είτε να χωρίσουν εφόσον οι διαφορές φαίνονται αγεφύρωτες.
Η φθορά του πρώτου πάθους είναι φυσιολογική. Όταν κάποιος έχει συμφιλιωθεί με αυτό το κομμάτι, δεν τρομάζει. Ξέρει ότι μέσα στην πορεία του γάμου, μέσα από τις απαιτήσεις της καθημερινότητας, αυτό είναι επακόλουθο.
Υπάρχουν πλέον άλλα πράγματα που δένουν το ζευγάρι. Εξάλλου, η σιγουριά, η σταθερότητα, η τρυφερότητα κ.ά. υποκαθιστούν το πάθος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το εξαφανίζουν. Αν όμως η φθορά του πάθους συνοδεύεται από άλλες ενδοψυχικές συγκρούσεις ή αν η σχέση του ζευγαριού βασίζεται εξ΄ολοκλήρου σε αυτό, τότε η σχέση του ζευγαριού κλονίζεται έντονα, ίσως και ανεπανόρθωτα.
http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: από το βιβλίο της Αντιγόνης Κεμερλίογλου «Γάμος σχέση στοργής ή σχέση οργής»