Ας δούμε τι συμβαίνει με τα παιδιά. Πώς τα πάνε; Σε τι αναπτύσσονται; Πολλές οικογένειες έχουν πληγή από το πρόβλημα της χρήσης ουσιών. Σε σχέση με προηγούμενες εποχές είναι εξαιρετικά εύκολη σήμερα η απόκτηση ουσιών και το κυρίαρχο κλίμα προτρέπει στην αναζήτηση μιας εύκολης απόδρασης από την αναπότρεπτη δυσφορία της ζωής.

 

Τα παιδιά υφίστανται επίσης έντονες πιέσεις να αντιμετωπίζουν τις σεξουαλικές τους παρορμήσεις σαν μια ανάγκη εκτόνωσης και σαν ευκαιρίες να αποδείξουν την επάρκειά τους, το δυναμισμό τους, ακόμη και την ταυτότητά τους. Αυτή την πίεση την υφίστανται όχι μόνο από τους συνομηλίκους τους αλλά και από τα ΜΜΕ.

Υπάρχει πολύ λίγη κοινωνική βοήθεια και υποστήριξη των νέων να δουν και να αντιμετωπίσουν τον ερωτισμό τους σαν την ανάγκη του ανθρώπου να ενωθεί ολόκληρος με ολόκληρο τον άλλο άνθρωπο.

Αυτοί που ανατρέφουν παιδιά τώρα γνωρίζουν ότι η εποχή μας είναι δύσκολη και για τους γονείς. Δεν είναι κάτι καινούργιο για τους γονείς να βιώνουν την επανάσταση των εφήβων τους, αλλά είναι καινούργιο να βιώνουν αυτή την επανάσταση χωρίς την υποστήριξη πολιτιστικών αξιών.

Οι ειδικοί λένε πολλά για τον τρόπο αντιμετώπισης των εφήβων τα οποία μπορεί να βοηθούν, αλλά και να απογοητεύουν. Χρειάζεται μια ισορροπημένη στάση όταν τα παιδιά μας πολεμούν τα όρια. Αν δεν τους επιβάλουν όρια οι γονείς, θα πολεμήσουν τα όρια του σχολείου, της κοινωνίας και της ζωής, και αυτό σημαίνει επικίνδυνα μπλεξίματα. Αλλά όταν υπάρχουν πολλοί περιορισμοί στο σπίτι, αντιμετωπίζουμε κινδύνους όπως αλκοολισμό, άλλους εθισμούς, απρόσεκτη οδήγηση, πρώιμο γάμο και άλλες πράξεις απελπισίας, στις οποίες καταφεύγουν τα παιδιά για να αποδράσουν από το ασφυκτικό κλίμα της οικογένειας.

Ένα παιδί μπορεί να επαναστατεί με αυτοκαταστροφική σφοδρότητα, ενώ άλλα παιδιά στην ίδια οικογένεια βιώνουν μια ήπια ή ακόμη και δημιουργική μορφή επανάστασης. Βέβαια κάθε παιδί στην οικογένεια έχει μια διαφορετική θέση και σ΄αυτή και με τους γονείς. Στην πραγματικότητα η οικογένεια δεν είναι ποτέ η ίδια για όλα της τα παιδιά.

Πολλοί γονείς αναρωτιόνται για το πόσο ευθύνονται αυτοί για τα προβλήματα των παιδιών τους. Αν και η άποψη ότι η οικογένεια – και ιδιαίτερα η σχέση των γονέων – είναι ο βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού, παρότι είναι η πιο αισίοδοξη άποψη, δυσαρεστεί πολλούς γονείς γιατί τους δημιουργεί ενοχές.

Είναι ανάγκη να αναγνωρίσουν οι γονείς την ευθύνη τους στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών τους, όχι για να αισθάνονται ενοχές που δεν υπήρξαν οι τέλειοι γονείς, αλλά για να προσπαθήσουν να κάνουν τις αλλαγές εκείνες που θα περιορίσουν ή και θα ανατρέψουν τα αρνητικά αποτελέσματα που προκάλεσαν στα παιδιά τους προηγούμενες αρνητικές επιδράσεις της οικογένειάς τους.

Η εφηβική επανάσταση με το οινόπνευμα, τις ουσίες, τη σεξουαλική συμπεριφορά, την κακή επίδοση στο σχολείο και τις βίαιες φιλονικίες για τους κανόνες των γονιών δεν είναι το μόνο είδος οικογενειακής απογοήτευσης.

Δεν ανησυχούν όλα τα παιδιά τους γονείς τους επειδή γυρίζουν αργά το βράδυ στο σπίτι ή κάνουν «κακές» παρέες. Κάποια παιδιά αποκόπτονται από τους συνομηλίκους τους ή το κοινωνικό τους περιβάλλον. Κάποια παιδιά αποσύρονται ακόμη και από τις οικογένειές τους.

«Η Μυρτώ μένει πολλές ώρες στο δωμάτιό της και δεν ξέρω τι να κάνω γι΄αυτό. Δεν φαίνεται να έχει πολλούς στενούς φίλους». Η απόσυρση της Μυρτώς δηλώνει τη μοναξιά της. Ωστόσο αυτή αντιστέκεται στις προσπάθειες της οικογένειά της να τη βοηθήσει.

«Δεν έχουμε με την Μυρτώ τις εκκωφαντικές συγκρούσεις που έχουμε με τα άλλα μας παιδιά», λέει η μητέρα. Από τη συνέχεια της συζήτησης με τη μητέρα φάνηκε ότι η μοναξιά της Μυρτώς οφειλόταν στο γεγονός ότι η μητέρα ασχολείτο πάρα πολύ με τον ευνοούμενό της πρωτότοκο γιο.

Δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε έφηβους που είναι πιο στοχαστικοί. Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τρόπος που κάποιοι έφηβοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν εσωτερικές συγκρούσεις και τραύματα, ή και να αναζητήσουν το νόημα της ζωής.

http://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Στου δρόμου τα μισά» του π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ – εκδ. ΑΡΜΟΣ