Η εμπιστοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο μιας υγιούς, αμοιβαίας ικανοποιητικής σχέσης. Σε μια σχέση εμπιστοσύνης οι σύντροφοι, καλούνται να είναι ειλικρινείς μεταξύ τους, ώστε οι λέξεις και οι πράξεις να μη συνοδεύονται από απάτη, να μην καλύπτουν εγωιστικά τις ανάγκες του/της συντρόφου και να μην έχουν ως απώτερο σκοπό την αποκλειστική ικανοποίηση των στόχων μόνον του ενός από τους δύο.
Κατά παράδοξο τρόπο, πολλοί άνθρωποι δέχονται τη χειρότερη αντιμετώπιση από τα κοντινά τους άτομα παρά από ξένους ή απλά γνωστούς. Ενώ βάζουν πολύ υγιή όρια με άγνωστους ανθρώπους, δέχονται τις πιο εξωφρενικές συμπεριφορές από τους αγαπημένους τους.
Όταν θέλουμε να συμπαθήσουμε κάποιον, είμαστε εξαιρετικά ανεκτικοί. Όταν θέλουμε να εκνευριστούμε με κάποιον, επικεντρωνόμαστε στα ελαττώματά του. Τα συναισθήματά μας για τους άλλους ανθρώπους δεν καθορίζονται από τη συμπεριφορά τους, αλλά από τη δική μας στάση.
Μια παράδοξη αντίδραση που απαιτεί συστηματική εργασία εσωτερική για να την καταπολεμήσουμε: ο ίδιος ο εγωισμός, όσο και να βασανίζει, όσο κι αν διαλύει ζωές, όσο κι αν μας τυλίγει με αλυσίδες προβλήματα και καταστροφές, λατρεύει τον εαυτό του. Είναι το πάθος των παθών. Θέλει μεγάλο ψυχικό ανάστημα, ισχυρή θέληση και πάνω από όλα έρωτα αλήθειας για να δουλέψει κανείς εναντίον του.
Πολλές φορές, συμβουλεύοντας κάποιον που έχει πρόβλημα συνεννόησης με ένα δικό του άνθρωπο, του προτείνουμε με θέρμη να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά του σ’ αυτόν που του το προξενεί. Να του εξομολογηθεί τις σκέψεις του, την αντίρρησή του, την πίκρα του, το θυμό του. Ό,τι τέλος πάντων μπλοκάρει και ταλαιπωρεί τη σχέση τους. Συχνά μας απαντάει πως όχι, αυτό δε γίνεται.
Υπάρχουν πολλές σχέσεις που της χαρακτηρίζουμε ως παθολογικές αφού αντί για το αίσθημα της αγάπης κυριαρχούν άλλα συναισθήματα όπως το μίσος, ο πόνος και η απογοήτευση. Τα μέλη που συνάπτουν αυτές τις σχέσεις υπομένουν συνήθως στωικά την κατάσταση αφού θεωρούν πως καλύτερα να έχουν μία σχέση έστω και έτσι από το να μην έχουν καθόλου σχέση.
Έχω παρατηρήσει πως όσο λιγότερο υποκύπτω σε αυτή την τόσο κοινή συνήθεια, τόσο πιο ήρεμος νιώθω.
Συχνά μπορεί να σκεφτόμαστε: «Αν δεν ήμουν αναγκασμένη να ζω με τον τεμπελχανά τον άντρα μου και τα ανυπόφορα παιδιά μου, θα μπορούσα να ασχοληθώ με την προσωπική μου εξέλιξη…». Μεγάλο λάθος! Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι αποτελούν την πηγή της προσωπικής σας εξέλιξης.
Πιστεύω ότι πάντα είναι σημαντικό να θυμάστε τη σοφία αυτής της παραίνεσης, αλλά πουθενά τόσο πολύ όσο στο σπίτι. Όμως, αν και την έχουμε ακούσει όλοι μας τόσες φορές, ζούμε σύμφωνα με αυτή;
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
