Σε προκαλώ να βγεις στο δρόμο. Να εστιάσεις στα βλέμματα ανθρώπων που περπατάνε μαζί. Τις περισσότερες φορές μηχανικά, αυτοματοποιημένα. Ανυπόμονοι να φτάσουν στον προορισμό τους, δε δίνουν την παραμικρή σημασία ο ένας στον άλλον ασχέτως αν περπατάνε σε απόσταση αναπνοής.
Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα που μας προστατεύει από τον κίνδυνο. Η φοβία όμως δεν έχει μεγάλη σχέση με τον κίνδυνο. Πολλοί άνθρωποι υποφέρουν από φοβίες εκδηλώνοντας έντονο, παράλογο φόβο όταν αντιμετωπίζουν μία συγκεκριμένη κατάσταση ή όταν έρχονται σε επαφή με κάποιο αντικείμενο. Τα φοβικά άτομα πολλές φορές γνωρίζουν ότι ο φόβος τους δεν είναι δικαιολογημένος αλλά δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους. Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να είναι τόσο έντονα που το άτομο να παραλύει.
Οι εθισμοί προκαλούνται από το φόβο και τη χαμηλή αυτοεκτίμηση. Οι άνθρωποι που ρέπουν προς τους εθισμούς — δηλαδή όλοι μας σ’ ένα βαθμό — έχουν συχνά την έντονη επιθυμία να θρέψουν την αίσθηση της αυταξίας τους. Αναζητούν την προσωπική και δημιουργική ικανοποίηση, τη γαλήνη και τη σαφήνεια, αλλά πολύ συχνά τους λείπει η πειθαρχία για να ακολουθήσουν μια δίαιτα ή ένα πρόγραμμα γυμναστικής, ή ακόμα και ένα πρόγραμμα στην εργασία τους. Τους κυριεύει τόσο πολύ η λαχτάρα για κάτι που τους δίνει ευχαρίστηση — το φαγητό, το αλκοόλ, οι αγορές με την πιστωτική κάρτα — που δυσκολεύονται να βρουν το χρόνο ή να ενδιαφερθούν για να φροντίσουν τον εαυτό τους ή, μερικές φορές, τους άλλους.
Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό.
Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό και έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορεί να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο που μεταβάλλεται. Η κοινωνία αλλάζει συνεχώς. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Το σώμα μας αλλάζει, όπως και αυτά που μπορούμε να κάνουμε με το σώμα μας. Τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες μας ευτυχώς εξελίσσονται, όπως και τα ενδιαφέροντα και οι ανάγκες των κοντινών μας ανθρώπων. Η οικονομική κατάστασή μας αλλάζει. Η παγκοσμιοποίηση αλλάζει τις κοινωνίες και τις αξίες. Τελικά, η μόνη αμετάβλητη πραγματικότητα είναι η ίδια η αλλαγή.
Πολλές φορές ταυτίζουμε την παιδεία και την μόρφωση με την εκπαίδευση και την απόκτηση γνώσεων και πτυχίων. Η κοινωνία μας θεωρεί αμόρφωτο έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το σχολείο, ή δεν έχει πάει πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι, όμως, δεν φτιάχνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές. Τα πτυχία είναι πολύ καλά για την προσωπική ανάπτυξη και επαγγελματική σταδιοδρομία, όμως δεν εξασφαλίζουν αρετές όπως η υπομονή, η καλοσύνη, η τιμιότητα.
Υπάρχει μια κατάσταση στην οποία δύσκολα κάποιος μπορεί να υποκριθεί πως έχει ανεπτυγμένη παιδεία, και αυτή είναι ο χωρισμός.
Ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας των νεώτερων χρόνων. Υπήρξε επίσης φιλόσοφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας. Σπούδασε νομικά και έκανε μεταπτυχιακά στο Παρίσι. Θεωρούσε δασκάλους του τον Όμηρο, το Δάντη και τον Μπεργκσόν.
