Ένα πρωινό, νιώθοντας αόριστα καλά, επιθύμησα να φτιάξω ένα μήνυμα και να το στείλω σε όλους τους γνωστούς μου που τα νούμερά τους τα έχω περασμένα στο κινητό μου. Αόριστα καλά ένιωθα!
Κατηγορία: Μάρω Βαμβουνάκη (Σελίδα 2 από 5)
Υπάρχει γενικά μια περίεργη ανησυχία, σχεδόν φοβία, γύρω από την κατάθλιψη. Και ίσως αυτή, η κατάθλιψη, να είναι από τις πιο παρεξηγημένες διαθέσεις της ψυχής. Άλλη μία απόδειξη για το πόσο ο άνθρωπος φοβάται τον πόνο και πόσο αρνείται τούτο το βαθύτατο και σημαντικότατο κανάλι της συνείδησης, της κατανόησης, της ωρίμανσης.
Κυκλοφορούν δύο διδαχές για το πώς να αντιμετωπίζουμε τούτη τη ζωή στον κόσμο και τις ακούμε συχνά.
Η φιλία είναι φιλία όταν ο ένας φίλος γίνεται καθαρός, τίμιος καθρέφτης για τον άλλο. Όχι τα νερά μιας μεθυσμένης λίμνης που, όπως με τον Νάρκισσο, σου επιστρέφει ερωτεύσιμο το είδωλό σου.
Τα παιδιά φέρουν βαρέως το ότι διαλύεται το δήθεν πανίσχυρο ζεύγος των γονιών, μια ισχύς που τα ασφαλίζει και τους διδάσκει όρια.
Δεν υπάρχει νομίζω άνθρωπος που να μη θέλει να ζει και να χαίρεται μέσα σε καλές σχέσεις.
Κανέναν μα κανέναν δεν κερδίζεις, ούτε καν ένα μικρούλι αφελές παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία του να μη συμφωνήσει μαζί σου.
«Είχαμε ερωτική σχέση για χρόνια. Κάθε πράγμα όμως έχει την ημερομηνία λήξης του. Κάποτε χωρίσαμε, αλλά παραμείναμε φίλοι. Μιλάμε κάθε τόσο στο τηλέφωνο, τα λέμε όλα. Πότε πότε μάλιστα βγαίνουμε με τους τωρινούς μας συντρόφους για φαγητό ή για σινεμά. Κανένα πρόβλημα!»
