Δεν μένουνε μόνοι τους οι άνθρωποι επειδή είναι αδύναμοι.

Κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου, αλλά όποιος και να τα άξιζε, δεν θα σε έκανε να κλάψεις.
Σταμάτα να ψάχνεις για ανθρώπους που δεν σε ψάχνουν…
Σταμάτα να παρακαλάς…
Σταμάτα να λες περισσότερα από όσα είναι απαραίτητα.
Χάνουμε ανθρώπους από τη ζωή μας και καθόμαστε μετά να χάνουμε χρόνο σκεπτόμενοι τα “γιατί”. Γιατί μου μίλησε τόσο άσχημα, γιατί έβγαλε ξαφνικά όλη αυτή την κακία, γιατί χάθηκε, γιατί δε μιλάμε και δε γελάμε όπως πριν, γιατί δε με συγχώρεσε αν έφταιξα κάπου.
Και φτάνει φίλε μου κάποτε η στιγμή που δεν μπορείς άλλο, που βαριέσαι να ασχοληθείς πια, που κουράζεσαι, και ψιθυρίζεις μέσα σου ένα δυνατό “άι στο διάολο”.
Μία φράση που διάβασα κάποτε και μου έμεινε αξέχαστη ήταν: “Αφού είναι τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;”
Οι άνθρωποι έχουμε ένα μεγάλο ελάττωμα: είμαστε εγωιστές και κατ’ επέκταση εγωκεντρικοί. Θεωρούμε πως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μάς αφορούν. Ή τουλάχιστον συσχετίζονται με εμάς. Πιστεύουμε – καλώς ή κακώς – πως ο περίγυρός μας έχει μια επιρροή πάνω μας.
«Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί. Σε αυτή τη λέξη την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή μου. Τι κρίμα. Και ήταν σχεδόν δύο βήματα η στεριά». . . Αλκυόνη Παπαδάκη
Σχεδόν . . .
Μάθε να λες «ευχαριστώ» για όλα όσα έχεις. Η ζωή, δεν έχει δεδομένα. Να μετράς τις ευλογίες σου. Καθημερινά. Να είσαι ευγνώμων για τα μικρά γιατί, δια μέσω τους, φτάνεις στα μεγάλα.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑