Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 2 από 34)

Οι άνθρωποι έχουμε ένα μεγάλο ελάττωμα: είμαστε εγωιστές και κατ’ επέκταση εγωκεντρικοί. Θεωρούμε πως όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μάς αφορούν. Ή τουλάχιστον συσχετίζονται με εμάς. Πιστεύουμε – καλώς ή κακώς – πως ο περίγυρός μας έχει μια επιρροή πάνω μας.

«Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. Σχεδόν μαζί. Σε αυτή τη λέξη την πονηρή, ναυάγησε ολόκληρη η ζωή μου. Τι κρίμα. Και ήταν σχεδόν δύο βήματα η στεριά». . . Αλκυόνη Παπαδάκη
Σχεδόν . . .

Είναι κάποιοι άνθρωποι που είναι δυνατοί, «δεν έχουνε ανάγκη», είναι «θηρία που αντέχουνε τα πάντα».

Δεν πονάει τόσο η απουσία σου τελικά. Νόμιζα πως θα δεν θα αντέξω, αλλά συνειδητοποιώ ότι η παρουσία σου ήταν αυτή που με πόναγε. Ναι, όπως ακριβώς σου τα λέω είναι. Μια παρουσία τοξική στη ζωή μου, που το φινάλε ήταν να χάσω εμένα.

Κάποιες φορές, όσο πιο δυνατός είσαι, τόσο πιο εύκολα πέφτουν όλοι αλλά και όλα πάνω σου.
Οι προφάσεις πολλές.
Το στανταράκι, είναι δυνατός μωρέ αυτός, αντέχει.

Ο άνθρωπος όταν μένει πολύ καιρό μόνος του αγριεύει…
Αγριεύει και ξεχνάει…

Έχουμε την τάση οι άνθρωποι να προσπαθούμε απεγνωσμένα να διατηρήσουμε τη φαινομενική ισορροπία που χαρακτηρίζει τις ζωές μας, πέφτοντας στην παγίδα του συμβιβασμού και της αποδοχής. Ακολουθώντας μια προκαθορισμένη ρουτίνα που μας προσφέρει τον έλεγχο που πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε, βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στη μουντή καθημερινότητά της.

Ξυπνάς στη μέση της νύχτας μούσκεμα από τον ιδρώτα. Όλα αυτά που δεν είπες πάλι σε έπνιξαν στον ύπνο σου. Θυμώνεις κάθε φορά με τον εαυτό σου και λες «Φτάνει τελευταία φορά. Την επόμενη φορά θα απαντήσω.»