Τις προάλλες πηγαίνοντας μια βόλτα στα μαγαζιά, έπεσε στην αντίληψη μου το εξής περιστατικό. Ένα ζευγάρι τσακωνόταν έντονα σε κεντρικό δρόμο, ο άντρας φερόταν βίαια στην κοπέλα, την έσπρωξε και πέταξε την βαλίτσα της από το αυτοκίνητο. Πόσοι από εμάς έχουμε γίνει μάρτυρες σε τέτοια περιστατικά;
“Σ’ αγαπώ αλλά πρέπει να είσαι αυτός που θέλω. Αν δεν είσαι δε μπορώ να σ’ αγαπώ. Αν μ’ αγαπάς θα κάνεις αυτό που σου λέω”.
Η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει τη χώρα μας εδώ και δέκα χρόνια περίπου, δεν έχει αφήσει κανέναν τομέα της ζωής μας ανεπηρέαστο καθώς όλα λειτουργούν αλυσιδωτά: «Δεν είμαι καλά στα επαγγελματικά μου, θα επηρεαστεί και η τσέπη μου», «Η τσέπη μου είναι άδεια; Θα επηρεαστεί και η σχέση μου». Πράγματι οι σχέσεις των ανθρώπων φαίνεται πως έχουν πληγεί σε τεράστιο βαθμό, λόγω της κρίσης, ιδιαίτερα όσο αυτή βαθαίνει και μας πλήττει περισσότερο.
Βρήκες τον έρωτα, συστηθήκατε και κατάφερες να τον γνωρίσεις καλύτερα, επιτέλους, μέσα από μια όμορφη σχέση. Τα όνειρα αρχίζουν να σε πλησιάζουν κι εσύ τα βλέπεις να υλοποιούνται σιγά-σιγά. Έτσι, λίγο ή πολύ καιρό μετά, παίρνετε την απόφαση να κάνετε το επόμενο βήμα και να συγκατοικήσετε με το ταίρι σου.
Το διαζύγιο ως θεσμός των καιρών μας φαίνεται πως «χτυπά την πόρτα» σε ζευγάρια που είναι σε γάμο για 20 έως 30 χρόνια! Και ενώ θα περίμενε κανείς πως δύο άνθρωποι που έχουν μοιραστεί τη ζωή τους για ένα τόσο πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν έχουν λόγο να χωρίσουν, τα στοιχεία έρχονται να το διαψεύσουν.
Πώς θα όριζες την τοξικότητα; Ίσως σαν κάτι ανθυγιεινό, άχρηστο, βλαβερό κι ύπουλο. Κι είναι, όντως, ύπουλο, γιατί καμιά φορά δεν μπορούμε να το ξεχωρίσουμε. Μοιάζει καλό, αλλά καταλήγει να μας τρώει τα σωθικά. Παίρνει τη μορφή των κοντινών μας ανθρώπων και σαν διάολος μας βάζει να αμφισβητούμε ακόμα και το αν η ταυτότητά μας γράφει πράγματι το όνομά μας.
Ο Ψυχολόγος Robert Sternberg ανέπτυξε την Τριγωνική Θεωρία του Έρωτα, σύμφωνα με την οποία ο Έρωτας συντίθεται από τρία Συστατικά:
Συζητώντας με τους ανθρώπους, όταν ρωτάω τι έχουν κάνει ως τώρα για να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, ακούω πολύ συχνά την απάντηση «υπομονή». Και εξηγούν “νόμιζα ότι θα άντεχα”, “περίμενα ότι ο άλλος θα το καταλάβει από μόνος του”, “πίστευα ότι μετά δεν θα με πειράζει τόσο”.
Ακόμα και ένα βλέμμα φτάνει. Είναι αρκετό για να καταλάβεις ότι είναι μοχθηρός και δε θέλει τίποτα άλλο παρά να σε βλάψει. Γιατί οι κακοί άνθρωποι υπάρχουν και δεν είναι ένας απλά γενικός, καθημερινός όρος.
Είναι και κάποιοι άνθρωποι που τους έχεις πάντα για δεδομένους. Στέκουν εκεί να σε ακούσουν, να σε στηρίξουν, να σε συμβουλεύσουν. Είναι αυτοί που θα σε κρατήσουν να μην πέσεις, θα σε βοηθήσουν να μη βουλιάξεις.
