Φιλίες πάνε κι έρχονται στη ζωή μας. Για λίγο, για πολύ, για πάντα, δεν έχει σημασία. Όλες αφήνουν το σημάδι τους. Όλες μας μαθαίνουν ν’ αγαπάμε και να συγχωρούμε. Να κάνουμε υπομονή και να λέμε αλήθειες.
Υπάρχουν όμως κι οι φιλίες οι καρμικές. Αυτές που δημιουργήθηκαν μ’ ένα «κλικ», ανάμεσα σε δύο –μέχρι τότε– αγνώστους. Ίσως βρέθηκαν σε κάποια κοινή παρέα, ίσως έπιασαν κουβέντα σε λεωφορείο ή σε πλοίο με κοινό προορισμό. Πάντως ένα είναι το σίγουρο. Από τα πρώτα πέντε λεπτά ήξεραν πως είχαν βρει την αδερφή ψυχή τους. Είναι λίγο παράξενο αυτό, να νιώθεις τόσο δικό σου έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες, όμως συμβαίνει. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς και γιατί. Είναι τα κοινά ενδιαφέροντα; O ίδιος τρόπος σκέψης; Ή μήπως η αύρα που σου βγάζει;
Συνήθως, αυτές οι φιλίες ξεκινούν με τη γνωστή φράση: «Έλα ρε, κι εσύ; Νόμιζα πως ήμουν ο μόνος!». Μπίνγκο! Βρήκες κάποιον για να χρωστάτε μαζί στη Μιχαλού.
Και θα δεθείτε ακόμα περισσότερο με τον καιρό. Όμως ποτέ δε θα ξεχάσετε τη γνωριμία σας. Γιατί για εσάς, αυτή η πρώτη συνάντηση είχε κάτι ανεξήγητο, κάτι από μαγικό ξόρκι που σας έκανε να συναντηθείτε τη συγκεκριμένη ώρα, στο συγκεκριμένο μέρος.
Λένε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορεί να ισχύει, μπορεί κι όχι. Σίγουρα όμως, κάποιοι άνθρωποι μας «τραβάνε» περισσότερο από άλλους. Κι αυτούς έχουμε την τάση όταν τους συναντάμε, να τους ξεχωρίζουμε από μακριά.
Όλες οι φιλίες δοκιμάζονται με τα χρόνια. Έτσι κι αυτή. Μπορεί με μια ματιά να καταλάβατε ο ένας τον άλλον εκείνη την πρώτη φορά, όμως αυτό δε λέει τίποτα αν η ματιά γίνει αδιάφορη με τον καιρό. Στο χέρι μας είναι να διατηρήσουμε μια φιλία, όπως κι αν ξεκίνησε αυτή. Αμοιβαίες υποχωρήσεις κι εμπιστοσύνη χρειάζεται. Πόσο μάλλον μια φιλία που έκανε ξεκάθαρο από την αρχή, πόσο δυνατή θα είναι.
«Από τύχη σε γνώρισα μα από επιλογή σε κράτησα». Πείτε το στους φίλους σας.
Πηγή: απόσπασμα άρθρου