Αιώνιο το ερώτημα που αποτελεί τροφή για σκέψη και συζήτηση στους αιώνες των αιώνων. Πορευόμαστε με βάση το μυαλό ή τη καρδιά; Τι είναι πιο σωστό; Λογική ή συναίσθημα;

 

Απαντήσεις δίνονται πολλές κατά καιρούς από πολλούς ανθρώπους, άλλες πειστικές, άλλες όχι. Είναι πάντως προφανής σε όλους η ταύτιση: Μυαλό = λογική και καρδιά = συναίσθημα..

Η καρδιά είναι αυτή που έχουμε όλοι και λειτουργεί πάνω κάτω με τα ίδια μοτίβα και μηχανισμούς χωρίς διαφοροποιήσεις.

Το μυαλό είναι αυτό που με βάση τις προσλαμβάνουσες των πέντε μας αισθήσεων εξελίσσεται και διαμορφώνεται στον καθένα ξεχωριστά, σε άλλον περισσότερο, σε άλλον λιγότερο. Η ιδιαιτερότητα που έχει το μυαλό είναι ότι μπορεί να δώσει στη καρδιά εντολή και να παραχθεί έτσι συναίσθημα.

Για παράδειγμα, αν δω μια εικόνα ενός ανθρώπου που τρέφεται από τα σκουπίδια, εγώ σαν άνθρωπος, με τις εμπειρίες που έχω και με τη δική μου λογική, ασυναίσθητα δίνω εντολή στον εαυτό μου να νιώσει θλίψη.

Γι αυτό το λόγο η επιλογή μας να ζούμε με βάση τη λογική είναι κάπως δίκοπο μαχαίρι, γιατί μπορεί με τον ίδιο τρόπο να καλυτερεύσει τις ζωές μας, αλλά και να τις δυσκολέψει ή να τις χειροτερέψει.

Σίγουρα λοιπόν το μυαλό, εφόσον είναι κάτι που λειτουργεί με βάση τα βιώματα και τις επιλογές μας κατά βάση, ανήκει στη κατηγορία των πραγμάτων που οφείλουμε να χρησιμοποιούμε και να καλλιεργούμε με μέτρο, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι με το γνωστό ρητό: “μέτρον άριστον”.

Η καρδιά δίνει παλμό και ζωή στον άνθρωπο και παράγει αισθήματα. Συγκεκριμένα, θα μπορούσαμε να πούμε πως το αίσθημα αυτό είναι μόνο ένα, το οποίο άλλοτε εκφράζεται εντονότερα και άλλοτε πιο μετρημένα, ανάλογα με τα κέφια της καρδιάς.

Στο αίσθημα αυτό, το μυαλό και η λογική μας έχουν δώσει πολλά ονόματα, ανάλογα με την έντασή του και τις σωματικές του επιπτώσεις.

Χαρά και λύπη μπορούμε να θεωρήσουμε πως είναι το ένα και το αυτό αίσθημα και πως η ονομασία που του δίνουμε εξαρτάται από το εκάστοτε ερέθισμα που μας το δημιούργησε.

Γνωρίζω ανθρώπους που πέθαναν από υπερβολική χαρά, αλλά και από υπερβολική λύπη. Επίσης εγώ έχω κλάψει και από χαρά και από λύπη. Όπως και έχω χαμογελάσει και στις δυο περιπτώσεις.

Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα πως η καρδιά απλά νιώθει. Παράγει αυτό που παράγει, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσα να πω πως είναι κάτι ενεργειακό. Παράγει δηλαδή μια ενέργεια σε κάθε στιγμή που ζούμε, άλλοτε με πιο βαρύ και άλλοτε με πιο ελαφρύ φορτίο.

Είναι φορές που το μυαλό πρέπει να μπαίνει σε σίγαση, και η καρδιά απλά να συνεχίζει να κάνει τη δουλειά της. Το μυαλό έφτιαξε πολλά πράγματα με τον ίδιο τρόπο που τα κατέστρεψε κιόλας.

Απάντηση λοιπόν στο αιώνιο ερώτημα δεν υπάρχει. Και το μυαλό και η καρδιά υπάρχουν και είναι αναπόφευκτη η παράλληλη δράση τους. Το κλειδί όμως βρίσκεται στο να αντιληφθούμε πως το μυαλό ελέγχεται από εμάς, περιορίζεται και αναπτύσσεται με βάση τη θέλησή μας.

Επιλογή μας είναι λοιπόν αν θα ονοματίσουμε αυτό το ένα και μόνο αίσθημα που πραγματικά υπάρχει χαρά ή λύπη, αν θα χαρακτηριστούμε χαρούμενοι ή λυπημένοι, και κατ επέκταση άγγελοι ή διάβολοι.

https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

πηγή