Το να παραμείνει ένα ζευγάρι μαζί για χάρη των παιδιών είναι ένας τρόπος για να αποφύγει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να αναλάβει τις ευθύνες του. Κρύβεται πίσω από τα παιδιά του γιατί δεν αντέχει το ρίσκο που προϋποθέτει μια αλλαγή.
Όταν κάποιος νιώθει εγκλωβισμένος σε ένα γάμο και διστάζει να βγει από αυτόν επικαλούμενος ότι θα πληγωθούν τα παιδιά του, καλό θα είναι να αναλογιστεί πόσο αντέχει ο ίδιος το βάρος της καθημερινότητας με έναν άνθρωπο που πλέον δεν αντέχει ή του είναι αδιάφορος. Είναι σαν να τιμωρεί τον εαυτό του κρατώντας μια μαζοχιστική στάση. Δε βλέπει ότι με αυτό τον τρόπο στερείται την ευκαιρία για μια πιο ολοκληρωμένη ζωή στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις, ενώ από την άλλη χάνει την ευκαιρία για μια νέα, καλύτερη σχέση που μπορεί να προκύψει στο μέλλον.
Επιπλέον, αν όντως κάποιος σκέφτεται το καλό των παιδιών του, ας δει τι μήνυμα τους περνάει με τη στάση του: δίνει στα παιδιά του την αίσθηση της “παντοδυναμίας”, ότι δηλαδή χάρη σε αυτά οι γονείς είναι μαζί.
Αν όμως παρόλα αυτά οι γονείς είναι μεν μαζί αλλά δυστυχισμένοι, το παιδί έχοντας την αίσθηση της παντοδυναμίας θα νιώσει ενοχικά αφού δεν κατάφερε με την παρουσία του να γεμίσει τα κενά του γάμου των γονέων. Συν τοις άλλοις, είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να μεταφέρουν στις ενήλικες σχέσεις τους αυτά που έζησαν στο δικό τους σπίτι. Ας σκεφτούν λοιπόν οι γονείς αν θέλουν τα παιδιά τους να περάσουν αργότερα ως ενήλικες αυτά που πέρναγαν και οι ίδιοι.
Http://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο “Γάμος σχέση στοργής ή σχέση οργής;” της ψυχολόγου Αντιγόνης Κεμερλίογλου, εκδ. ΠΟΡΦΥΡΑ