Όταν ο άντρας αναλαμβάνει αυτό το ρόλο, συνήθως φέρεται επικριτικά στη σύντροφό του, ότι δηλαδή εκείνος ξέρει τα πάντα καλύτερα από εκείνη.
Πολλές φορές χρησιμοποιεί λογικά επιχειρήματα για να υποστηρίξει τις απόψεις του και συνήθως φαίνεται ότι έχει δίκιο. Η γυναίκα που αναλαμβάνει το ρόλο της κόρης, αρχικά νιώθει ασφάλεια μέσα στη σχέση, αφού έχει βρει κάποιον να τη φροντίζει και να σκέφτεται για εκείνη. Εκείνος οικοδομεί εικόνα δύναμης με το να κάνει τα πάντα για την αδύναμη σύντροφό του. Έτσι, ο καθένας βγαίνει κερδισμένος από αυτό το σχήμα.
Τι κερδίζει το ζευγάρι μέσα από αυτό; Με το να τονίζει την ανεπάρκεια της συντρόφου του, ο άντρας – πατέρας αποφεύγει να κοιτάξει μέσα του τη δική του ανεπάρκεια. Πίσω από αυτό κρύβεται ο φόβος του για τη γυναικεία δύναμη, αλλά και η ανάγκη του να έχει τον έλεγχο φροντίζοντας γυναίκες.
Από την άλλη, εκείνη βολεύεται μέσα από αυτή τη σχέση και επομένως δε χρειάζεται να ανακαλύψει ποια είναι στην πραγματικότητα. Μετά από κάποιο διάστημα όμως, αν παραμείνει στο γάμο, μπορεί να αντιδράσει με κάποιον/κάποιους από τους ακόλουθους τρόπους: είτε θα κάνει εξωσυζυγική σχέση, είτε θα έχει σεξουαλικές επαφές με τον άντρα της, αλλά δεν θα τις απολαμβάνει, μπορεί να πάθει κατάθλιψη, να αποκτήσει κάποιον εθισμό, ή ακόμη να υποταχτεί στο ρόλο της αλλά να είναι συναισθηματικά ναρκωμένη.
http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο της Αντιγόνης Κεμερλίογλου «Γάμος σχέση στοργής ή σχέση οργής;»