Όσοι φέρουν τη στάμπα του «ευαίσθητου», είναι απ’ τους πιο πληγωμένους του κόσμου ετούτου που πληρώνουν πολύ ακριβά το τίμημα.
Σελίδα 131 από 162
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα… Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Ένα από τα βασικά ζητήματα που χρειάζεται να αρχίσουμε να εξερευνάμε είναι η θεραπεία του ξεχασμένου παιδιού μέσα μας, που οι περισσότεροι από μας το έχουμε αγνοήσει για πάρα πολύ καιρό.
Ξέρεις, άνθρωπε μου, η παλέτα της ζωής έχει χρώματα πολλά. Δεν είναι όλα άσπρο μαύρο. Μην είσαι ή του ύψους, ή του βάθους, σε καλό δε θα σου βγει.
Περισσότερα
Τον έρωτα τον αγαπούμε πολύ, επικίνδυνα πολύ. Αυτό είναι το αιώνιο μας πρόβλημα που ζημιώνει εντέλει τον έρωτά μας τον προσωπικό για συγκεκριμένο πρόσωπο.
Για να νιώσουμε πραγματικά ασφαλείς, να έχουμε αυτοπεποίθηση, να γνωρίσουμε την πραγματική αγάπη, να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι και να βρισκόμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και τους άλλους, πρέπει να μάθουμε να τολμάμε.
Οι πράξεις μετράνε. Στο τέλος της ημέρας αυτές βαραίνουν στη ζυγαριά, αυτές αποδεικνύουν ή καταρρίπτουν τις θεωρίες σου. Μικρές ή μεγάλες, προγραμματισμένες ή απρόοπτες, απλές ή πολύπλοκες, λίγη σημασία έχει. Είναι πράξεις, έργα, έχουν ουσία.
Ο κόσμος συνήθως ταυτίζει το να είναι ευτυχισμένος με το να χαίρεται αυτό που του συμβαίνει. Λέει κανείς: «είμαι τόσο ευτυχισμένος!» την ημέρα που όλα πάνε κατ’ ευχήν, ή κάθε φορά που βιώνει κάτι ευχάριστο.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να θεωρούν μια γυναίκα, δεδομένη… Πως θα είναι πάντα εκεί, να περιμένει, να ανέχεται να κάνει να προσπαθεί.
