“Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές.
Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 17 από 35)
Το χειρότερο όλων είναι να συνηθίζεις… Να συνηθίζεις τον πόνο, να βλέπεις τη βαρβαρότητα και να μην σου κάνει εντύπωση καμιά. Να αισθάνεσαι μα να μη νιώθεις το παγωμένο, γυάλινο βλέμμα του ανθρώπου που κάθεται σ’ ένα παγκάκι περιμένοντας το τίποτα.
Πόση οργή, πόση θλίψη έχω μέσα μου βλέποντας γύρω μου ανθρώπους σε βολεμένες πραγματικότητες.
Σε μια εποχή που η υποκρισία, η ζήλια και η κακία βρίσκονται στο ζενίθ τους, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν επάξια τις λέξεις αγνότητα και καλοσύνη! Βρίσκονται ανάμεσά μας!
Το μυστικό της ευτυχίας είναι να αγαπάς τους ανθρώπους – Γιατί η ύλη, η δόξα και το σεξ δεν αρκούν για να σε κάνουν ευτυχισμένο.
Για την ακρίβεια, σαν να σπανίζει στις μέρες μας μου φαίνεται.
Ίσως να φταίει που όλοι κάναμε τη ζωή μας ένα χύμα πράγμα.
Όσο πιο πολλά τα φώτα της αγάπης των εορτών, τόσο πιο πολλές οι γωνίες που ψάχνω να βρω.
Συμβιβάζεσαι με λίγα και ελπίζεις στα πολλά. Κάνεις πίσω για τους τύπους και κλειδώνεσαι. Λες ευχαριστώ για τα απολύτως αυτονόητα.
Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχετε ακούσει αυτό που λένε πως η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές και πως καλό θα ήταν να μην κρατάμε κακία μέσα μας διότι όλα είναι θέμα χρόνου και αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούμε σε περίπτωση που κάτι μας πόνεσε, που κάτι δεν πήγε καλά, ενώ εμείς δεν φταίγαμε.
