Κατηγορία: Σκέψεις (Σελίδα 12 από 34)

Φαντάσου να έρθει κάποια μέρα στη ζωή σου ένας άνθρωπος, που – σχεδόν με θράσος – θα επιδιώξει να σε μάθει.

Αποκτάς μεγαλύτερη αγάπη για τους άλλους όταν αρχίζεις να φροντίζεις τον εαυτό σου.

Φοβού τους αναμάρτητους, τους τέλειους, τους άσπιλους κι αμόλυντους αυτού του κόσμου φίλε μου. Να τους φοβάσαι την ώρα που σου συστήνονται με την τελειότητά τους για φωτοστέφανο, την μπέσα τους για φτερά αγγέλου και την ειλικρίνειά τους για ασπίδα κατά κάθε “κακού”.

Είναι κάτι που κάνουμε συνέχεια, ανά πάσα στιγμή της ημέρας είτε το θέλουμε είτε όχι. Αφήνουμε διάφορες σκέψεις να μας κατακλύσουν το μυαλό.

Προσπαθούν να χωρέσουν, στριμώχνονται, προκειμένου να βολευτούν κι εκείνοι και ο όγκος τους.

Πάντα με ενοχλούσαν οι περαστικοί, τόσο που σταδιακά άρχισα να αναπτύσσω μια αλλεργία απέναντί τους. Όχι αυτοί στο δρόμο, στο λεωφορείο ή το καφέ, αυτοί είναι αδιάφοροι και κάποιες φορές χρήσιμοι για να ρωτήσεις κατά πού πέφτει καμιά οδός ή να ζητήσεις καρέκλα και φωτιά αν ξεμείνεις από αναπτήρα.

Το μίσος είναι φυλακή… Η οργή, ο θυμός, μειώνει την καλή πλευρά του χαρακτήρα σου και ευτελίζει την προσωπικότητά σου, γι’ αυτό αποφύγετέ τα και αν δεν γίνεται διαφορετικά μη δίνετε πολύ χρόνο σ’ αυτούς που σας τα προκαλούν…

Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να του χαρίζεις αγκαλιές και χάδια και να τον φροντίζεις. Για να ξέρει τι επιτρέπεται στους άλλους , όχι λιγότερα, και σε αυτούς να δίνει τα πιο πολλά, τα πιο ιδιαίτερα και τα πιο ξεχωριστά.