Η αξία μας είναι δεδομένη και δεν αλλάζει. Αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε για την αξία της προσωπικότητας, αν θέλουμε να έχουμε κάποια κριτήρια για να μας βοηθήσουν να πορευόμαστε μέσα στη ζωή, ας είναι αυτά η εντιμότητα των κινήτρων και η ποιότητα της προσπάθειας. Τίποτα άλλο.
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα… Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Ένα από τα βασικά ζητήματα που χρειάζεται να αρχίσουμε να εξερευνάμε είναι η θεραπεία του ξεχασμένου παιδιού μέσα μας, που οι περισσότεροι από μας το έχουμε αγνοήσει για πάρα πολύ καιρό.
Για να νιώσουμε πραγματικά ασφαλείς, να έχουμε αυτοπεποίθηση, να γνωρίσουμε την πραγματική αγάπη, να αισθανθούμε ολοκληρωμένοι και να βρισκόμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και τους άλλους, πρέπει να μάθουμε να τολμάμε.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να θεωρούν μια γυναίκα, δεδομένη… Πως θα είναι πάντα εκεί, να περιμένει, να ανέχεται να κάνει να προσπαθεί.
Οδηγήθηκε από το σπίτι των γονιών του όταν ήταν μόλις έξι ετών. Όταν ήταν 15, είχε να γίνει στρατιωτικός διοικητής και ένας διπλωμάτης.
Οι οπαδοί της λεγόμενης «δεκαετίας του “εγώ”», όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε η δεκαετία του ’70, έβλεπαν την αγάπη περισσότερο σαν εμπορική συναλλαγή και τους ανθρώπους σαν εμπόρευμα. Τα άτομα αυτά ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ικανοποίηση του Εγώ παρά για την αμοιβαία ευχαρίστηση.
© 2024 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
