Η Ευγνωμοσύνη είναι το παν. Ευγνωμοσύνη για τα πάντα. Που δεν έχουμε πόλεμο, που είμαστε υγιείς, που έχουμε ένα ζεστό κρεβάτι στο τέλος μιας δύσκολης μέρας.
Κι όμως είμαστε αγνώμονες. Το ανθρώπινο είδος είναι το πιο αχάριστο στον πλανήτη κι ας τα’ χουμε όλα. Και μόνο όταν τα χάνουμε συνειδητοποιούμε πόσα είχαμε. Γι’ αυτό και τα χάνουμε. Για να μάθουμε να ευγνωμονούμε.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που έβγαινες με τους κολλητούς σου έξω για καφέ ή για ποτάκι. Θα γκρίνιαζες για την κίνηση και που δεν είχε να παρκάρεις και που το Χ φιλαράκι σου άργησε. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν τότε που μπορούσες να βγαίνεις με τους φίλους σου.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν εσύ και τα παιδιά σου που πήγαιναν σχολείο για να μάθουν γράμματα και να παίξουν με τους φίλους τους. Θα γκρίνιαζες που είναι Δευτέρα και που τους έβαλαν ή δεν τους έβαλαν πολλά μαθήματα. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν κι εσύ κι αυτά που πήγαιναν σχολείο.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν κι εσύ και τα φιλαράκια σου και πηγαίνατε βουνό ή παραλία με τις οικογένειές σας για πικνίκ και κι απλώνατε τα τραπεζομάντηλα και τις μουσικές σας και τσουγκρίζατε και πίνατε στην υγειά σας. Θα γκρίνιαζες που εσύ ετοίμασες πιο πολλά πράγματα κι οι άλλοι όχι και που είχε συννεφιά ή ήλιο. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που τα είχες όλα αυτά.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που σε κάθε συνάντηση θα μπορούσες να χαιρετίσεις τον άλλο δια χειραψίας, να κάτσεις δίπλα του κι άμα γουστάρεις να τον πάρεις κι αγκαλιά. Γκρίνιαζες που δεν ήταν φιλικός και που καθόταν πολύ κοντά σου ή πολύ μακριά σου. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες να του πιάσεις το χέρι και να κάτσεις πλάι του.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες κάθε πρωί να πας στη δουλειά σου και να δεις τους φίλους και τους συναδέλφους σου και να κάνεις πλακίτσα μαζί τους. Γκρίνιαζες για τον μ@λάκα που κάθεται απέναντι και το αφεντικό που κάθε μέρα σου στερεί την οικογένειά σου και και και… Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που κάθε μέρα πήγαινες στη δουλειά κι ας είχες απέναντι τον μ@λάκα.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που όποτε εσύ επέλεγες μπορούσες να πας σινεμά ή θεατράκι σε μία από τις πολλές παραστάσεις. Μπορούσες να επιλέξεις όποια ταινία κι όποια παράσταση θέλεις. Γκρίνιαζες για τον μπροστινό και το κεφάλι του που μόνιμα περίσσευε. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που τα είχες όλα αυτά κι ας ήταν και ψηλός, ξέρεις ποιος…
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που ανά πάσα στιγμή θα μπορούσες είτε μόνος είτε με το παρεάκι σου να πάτε να φάτε στο αγαπημένο σου ταβερνάκι ή μαγειρείο, να κόβεις κίνηση και να έρχεται το γκαρσόνι να σου παίρνει παραγγελία. Γκρίνιαζες που τα τραπέζια ήταν πολύ κοντά ή πολύ μακριά και που αργούσε το γκαρσόνι. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που τα είχες όλα αυτά κι ας αργούσες και λίγο να παραγγείλεις.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες οποιαδήποτε μέρα ή ώρα να πας να χαζέψεις ή να ψωνίσεις στο αγαπημένο σου μαγαζί, ή βιβλιοπωλείο ή να σουλατσάρεις σε όποιο Mall ήθελες. Γκρίνιαζες που είχε στριμωξίδι το Σάββατο και που είχαν βάλει κώνους στις καλές θέσεις στο πάρκινγκ. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες οποιαδήποτε ώρα να τα επισκεφτείς. Θα σου λείψει το στριμωξίδι.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες να ταξιδέψεις με πλοίο ή αεροπλάνο όποτε θέλεις στην ιδιαίτερη πατρίδα ή στον αγαπημένο σου προορισμό με τον άνθρωπο ή την οικογένειά σου. Γκρίνιαζες για την ουρά στο πλοίο ή για τον πολύ κόσμο στο check in ή ό,τι άλλο. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που ήσουν μέσα στην πτήση κι ας ήσουν και ζουληγμένος σε κάποια μεσαία θέση μέσα στο αεροπλάνο.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες όποιο πρωί ή όποιο απόγευμα ήθελες να πας στο αναγνωστήριο της αγαπημένης σου βιβλιοθήκης για να διαβάσεις ή να γράψεις με την ησυχία σου. Θα γκρίνιαζες που δεν έχει γραφείο ελεύθερο και που ο διπλανός σου έχει βάλει τα πράγματά στη διπλανή θέση και δεν ξέρω τι άλλο. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες να κάτσεις δίπλα στους συνανθρώπους σου και να εμπνευστείτε όλοι μαζί σε ένα κοινό σκοπό χωρίς να ανησυχείς αν θα κολλήσεις κάτι ή όχι.
Μέχρι χθες δεν συνειδητοποιούσες πόσο τυχερός ήσουν που μπορούσες να παρακολουθήσεις από κοντά την αγαπημένη σου ομάδα γυμναστικής, ψυχοθεραπείας θεάτρου δημιουργικής γραφής ή αυτοβελτίωσης. Θα γκρίνιαζες που άργησε ο ένας ή ο άλλος, ή που είχε κίνηση στους δρόμους και δεν ξέρω τι άλλο. Τώρα πια ξέρεις πόσο τυχερός ήσουν που τους είχες απέναντί τους και ένιωθες την ανάσα και την ενέργειά σου από κοντά κι όχι μέσα από το skype.
Ευγνωμοσύνη. Γι’ αυτά που έχουμε και μας αρέσουν. Αλλά πιο πολύ αυτά γι’ αυτά που δεν μας αρέσουν.
https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: του Στέφανου Ξενάκη