Κανένας δεν είναι τέλειος. Το λέμε συχνά όταν θέλουμε να δικαιολογήσουμε τα λάθη μας. Όταν όμως πρόκειται για τους άλλους; Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι με τις ίδιες ικανότητες και δυνάμεις. Αν συνέβαινε αυτό, θα ήμασταν όλοι πρωταθλητές και παράλληλα πάμπλουτοι και συγχρόνως διάσημοι τραγουδιστές της όπερας.
Είμαστε οπλισμένοι με υπομονή ώστε να δεχτούμε τις ατέλειες, δηλαδή τα μελανά σημεία, των άλλων; Ή βιαζόμαστε να πάμε παρακάτω, να γίνει γρήγορα η δουλειά μας, να εκφράσουμε όποιο συναίσθημα μας έρχεται στην επιφάνεια, χωρίς να δείχνουμε καμία ανοχή στις αδυναμίες των συνανθρώπων μας;
Η ανυπομονησία δεν είναι η μόνη που υπονομεύει τις σχέσεις μας. Υπάρχει και η τάση μας για κριτική. Εντοπίζοντας και παρατηρώντας τις αδυναμίες και τα αρνητικά των άλλων αντί για τα θετικά τους σημεία, και μάλιστα σχολιάζοντάς τους γι’ αυτά, ψυχραίνουμε τις σχέσεις μας.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μας που αρέσκονται να κριτικάρουν τους άλλους και να γίνονται δυσάρεστοι γιατί έχουν μάθει να αναζητούν τις αδυναμίες των άλλων. Έτσι, οι ίδιοι φαίνονται υπεράνω και τέλειοι, σαν να αξίζουν έπαινο, αφού οι άλλοι είναι γεμάτοι ελαττώματα. Μα οι άνθρωποι που επικρίνουν τους άλλους, πρώτα απ’ όλα κριτικάρουν τον εαυτό τους.
Να είμαστε ειλικρινείς και έντιμοι με τον εαυτό μας και με όλους γύρω μας. Να έχουμε υπομονή και κατανόηση και, όταν χρειάζεται να πούμε κάτι ειλικρινές, να το λέμε έτσι ώστε να μην προσβάλλουμε τον άλλον αλλά να τον σεβόμαστε.
Είναι σημαντικό να δίνουμε στους άλλους να καταλάβουν ότι δεν τους θεωρούμε μηχανές, ότι για εμάς μεγαλύτερη σημασία έχουν οι άνθρωποι παρά ο χρόνος.
Ορισμένες φορές, απλώς αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μας, αλλάζει το μήνυμα που στέλνουμε στους άλλους.
Αν, αντί να κατηγορούμε τους άλλους για έλλειψη τελειότητας, τους δεχόμαστε σαν ένα σύνολο από ιδέες, πεποιθήσεις, συναισθήματα και απόψεις διαφορετικές από εμάς, τους ελκύουμε κοντά μας.
http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Το ταλέντο να ζεις ευτυχισμένα» της Κατερίνας Τσεμπερλίδου – εκδ. χάρτινη πόλη