Σε σένα αναφέρομαι κακέ μου εαυτέ ή ακόμη πιο σωστά προγραμματισμένε, καλά κατάλαβες, σε σένα που περνιόσουν για καλός και άψογος. Γνωρίζεις ασφαλώς πόσες φορές με τρόμαξες, πόσες φορές με σταμάτησες. Με προφύλαξες από το να μη ζω, με δίκασες, με καταρράκωσες, με μάλωσες, με κρατούσες πίσω ωθώντας με να παρακολουθώ την ζωή μου μέσα από μια απαστράπτουσα κρυστάλλινη γυάλα χωρίς να μου επιτρέπεις να ζω, με έκανες να με μισώ, με απογοήτευσες.
Ναι, υπήρξαν και φορές που με αγάπησες και με υποστήριξες, αλλά δυστυχώς οι στιγμές που μπήκες μπροστά και διεκδίκησες την ζωή, τα όνειρα, τα θέλω μου ήταν απειροελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, σχεδόν ανύπαρκτες. Το καλό μου κομμάτι το κατατρόπωσες με μανία, το αδίκησες και κατάφερες να το κάνεις να προβλέπει το μέλλον με τρόμο. Όσο περισσότερο σκληρός γινόσουν τόσο πιο πολύ με έδενες μαζί σου με μια σχέση αρρωστημένη και εξαρτημένη σχεδόν μαζοχιστική και αναγκαία, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη μου γιατί απλά δεν γνώριζα πώς να υπάρξω αλλιώς.
Με ξεμπρόστιασες, με αρρώστησες, με αποδυνάμωσες, αλλά δεν κατάφερες να με νικήσεις, προσπαθώντας συνεχώς να με πείσεις να ψάξω ποιος φταίει έξω από μένα, αλλά ακόμα και αν επέτρεψα στα όρια μου να παραβιαστούν από τρίτους ήταν γιατί εσύ με έμαθες έτσι. Καθόσουν σαν κλαμένο κουτάβι στη γωνία και κοίταζες την ζωή σου που φεύγει, ατένιζες τα όνειρα, τα θέλω ,την υγεία , το σώμα σου να μαραίνονται λίγο – λίγο και εσύ σήκωνες τα χέρια σου ψηλά, με την δικαιολογία ότι είσαι αδύναμος, άρρωστος, εξαρτημένος από τοξικούς ανθρώπους και σχέσεις, ενώ κατά κύριο λόγο ο τοξικός ήσουν εσύ και μόνο με αυτολύπηση και ενοχές έθρεφες την καλή πλευρά μέσα μου που δεν ήταν έτοιμη να αντισταθεί σε όλη αυτή την κατηφόρα. Μου φώναζες ότι δεν υπάρχει επιλογή αλλά αν κάτι έμαθα από όλο αυτό είναι πως η δυστυχία είναι επιλογή αλλά και η ευτυχία επίσης.
Σε σένα αναφέρομαι μην κρύβεσαι, γιατί φοβάσαι, τώρα ήρθε η ώρα να αναμετρηθούμε οι δυο μας και ξέρεις κάτι τα έχω καταφέρει αυτή την φορά με μια νίκη άρρηκτη και σίγουρη γιατί ενώ με έκανες να φοβάμαι τα πάντα, δεν φοβήθηκα να τα βάλω μαζί σου .Τώρα λοιπόν σου λέω ευθαρσώς και στα ίσια νικήτρια είμαι εγώ αυτή την φορά, γιατί τόλμησα και έζησα τους δαίμονες σου έναν- έναν, τους δαίμονες που περνούσα για ζωή μου.
Τι σου έλειπε και κρυβόσουν πίσω από μοιρολατρίες και θύτες; Ποιος δίδαξε και εσένα έτσι;
Ήμασταν μαζί τόσα χρόνια, και ενώ σου άπλωνα το χέρι να βγεις από το σκοτάδι, εσύ με έσφιγγες σαν θηλιά στο λαιμό και δεν μου επέτρεπες να ανασάνω. Δεν κατάλαβες όμως πόσο δυνατή με έκανες να γίνω , γιατί αφού κατάφερα να βγω από τα αζήτητα που με έριξες, μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα, διεκδικώντας την ζωή μου πίσω.
Θα μπορούσα να προσποιηθώ ότι σε αγνοώ για πάντα, μα δεν θα το κάνω γιατί αυτό είναι ψέμα και αδύνατο και ξέρω πως που και που ίσως ξεπροβάλλεις αλλά πλέον έμαθα να με αποδέχομαι και να με αγαπάω ολοκληρωτικά με τα καλά και τα άσχημα μου.
Σε ευχαριστώ λοιπόν για ότι μου έμαθες, αλλά δεν σε χρειάζομαι πια και αυτό θα πει πραγματική ελευθερία.