Γι’ άλλη μια φορά, ο ψυχοθεραπευτής μου δεν έπεσε έξω.
Η φωτεινή περίοδος και η απόλυτη αρμονία πέρασαν και εμφανίστηκαν πάλι τα αιώνια ερωτηματικά μου για την αλήθεια, για τους άλλους και για τον εαυτό μου. Ένα φαινομενικά τιποτένιο περιστατικό με είχε μπλοκάρει εντελώς. Για τρίτη φορά μέσα σ’ ένα χρόνο, ένας συνάδελφος στο γραφείο έπαιρνε αύξηση μεγαλύτερη από τη δική μου. Θεωρούσα τον εαυτό μου αρκετά αντικειμενικό κριτή για τη δουλειά μου και ήξερα ότι την έκανα αρκετά καλά. Επιπλέον, είχα τη βεβαιότητα ότι εγώ ήμουν ο ιδανικότερος και ο πιο ικανός από τους συναδέλφους μου.
«Απλώς, ο Εδουάρδο είναι γλείφτης. Τρέχει συνέχεια πίσω από το αφεντικό και του δείχνει ό,τι κάνει, τι πέτυχε, πόσο καλά τα κατάφερε».
«Και μάλλον το αφεντικό είναι ευάλωτο σ’ αυτό…»
«Σίγουρα, γιατί βεβαίως, όταν έρθει η στιγμή να ευνοήσει κάποιον, ο κόλακας επιβραβεύεται… Αρνούμαι να κάθομαι να λέω πάντα ναι, για να κερδίσω λίγα χρήματα παραπάνω…».
Ο Χόρχε τότε μου διηγήθηκε «το δρόμο του Διογένη».
Μια μέρα ο Διογένης έτρωγε ένα πιάτο φακές καθισμένος στο κατώφλι κάποιου τυχαίου σπιτιού. Δεν υπήρχε σ’ όλη την Αθήνα πιο φτηνό φαγητό από μια σούπα με φακές. Μ’ άλλα λόγια, αν έτρωγες φακές σήμαινε ότι βρισκόσουν σε κατάσταση απόλυτης ανέχειας.
Πέρασε ένας απεσταλμένος του άρχοντα και του είπε:
«Α, Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να τρως συνέχεια φακές.»
Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του, αποκρίθηκε:
«Α, φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα».
Αυτός είναι ο δρόμος του Διογένη. Είναι ο δρόμος του αυτοσεβασμού που λέει να υπερασπίζουμε την αξιοπρέπειά μας πάνω από τις ανάγκες μας για επιβεβαίωση… Όλοι χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση των άλλων. Όμως, εάν το τίμημα είναι να εγκαταλείψουμε τον εαυτό μας, όχι απλώς είναι πολύ μεγάλο αλλά, επιπλέον, η επιδίωξη αυτή καταλήγει σε ασυναρτησία.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Να σου πω μια ιστορία» του Χόρχε Μπουκάι – εκδ. opera