Υπάρχουν και οι άνθρωποι που σου κάνουν φριχτή πρώτη εντύπωση.
Τους νιώθεις τόσο εκνευριστικά ξένους από αυτό που είσαι εσύ, που θέλεις να τρέξεις μακριά τους.
Δε σου κάνουν, δε σου αρέσουν, τους αντιπαθείς.
Κι ενώ πολύ θα ήθελες να μην έχεις καμία σχέση μαζί τους, αναγκάζεσαι να τους λουστείς.
Είναι που η ζωή πολλές φορές έχει άλλα σχέδια για σένα. Άλλα θες κι άλλα σου κάνει. Άλλα επιθυμείς κι άλλα σε αναγκάζει να δεχτείς.
Και κάπως έτσι, αυτοί οι αντιπαθητικοί, οι ολότελα ξένοι σου, γίνονται μέρος της ζωής σου.
Με βαριά καρδιά τους δέχεσαι. Κάνεις την ανάγκη φιλότιμο, όπως λέει κι ο σοφός λαός. Είσαι τσιτωμένος κι έτοιμος για τα χειρότερα. Γιατί απλούστατα τους έχεις ικανούς για τα χειρότερα.
Κι έτσι, μέσα στην καχυποψία και τη δυσαρέσκεια, μέσα στην αρνητική σκέψη και γνώμη, περνάει ο καιρός.
Περνά και κάτι αρχίζει να αλλάζει.
Αυτοί αλλάζουν ή η γνώμη σου; Ή μήπως και τα δύο;
Οι άνθρωποι που αντιπαθούσες, εκείνοι οι τόσο διαφορετικοί από σένα, μεταμορφώνονται.
Και η γνώμη σου αλλάζει. Η πρώτη σου εντύπωση αποδεικνύεται ολότελα λανθασμένη.
Δεν το καταλαβαίνεις εξ αρχής. Μόνο κάποια στιγμή πέφτει πάνω σου η συνειδητοποίηση και μένεις να απορείς για το τι έγινε.
Τι έγινε;
Αλλάζει ο άνθρωπος τελικά;
Όχι, δεν είναι ότι αλλάζει. Είναι που λύνεται. Πολλές οι άμυνες που στήνει η ψυχή και το μυαλό. Όλες οι πληγές που φτιάχτηκαν κατά καιρούς, γίνονται τοίχοι που υψώνονται.
Δεν ανοίγονται όλοι οι άνθρωποι με το καλημέρα σας. Θέλουν το χρόνο τους. Και μέχρι να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους, μέχρι να τους πείσεις για το τι είσαι αληθινά, βλέπεις κάτι άλλο από αυτό που στ’ αλήθεια είναι. Κάτι που δε σου αρέσει.
Βλέπεις την άμυνά τους, βλέπεις το φόβο τους για όσες φορές την πάτησαν από τους ανθρώπους.
Θέλουν χρόνο κάποιοι άνθρωποι. Θέλουν εκείνο το διάστημα που τους υπαγορεύει η αυτοπροστασία τους.
Κι όταν αυτό παρέλθει, τους βλέπεις όπως αληθινά είναι.
Και ξαφνιάζεσαι.
Αυτούς που σου φάνηκαν τόσο απόμακροι και ξένοι, τόσο διαφορετικοί κι ενοχλητικοί, τους κοιτάς με άλλο μάτι.
Ταιριάζεις τελικά μαζί τους κι ας μην το περίμενες. Τα βρίσκεις κι ευχαριστείς την ανάγκη που σε έκανε να μείνεις κοντά τους.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι τόσο επιφυλακτικοί κι απόμακροι γίνονται δοτικοί, γίνονται άνθρωποι δικοί σου.
Ξέρουν να σε εκτιμήσουν, ξέρουν και να σου σταθούν. Κι είναι τα λόγια τους ζυγισμένα, είναι συνετά, είναι εμπιστοσύνης.
Κι έτσι καταλήγεις να πεις πως ο λαός δεν έχει πάντα δίκιο. Η πρώτη εντύπωση μπορεί να μετράει συχνά και να’ ναι σωστή, αλλά όχι πάντα.
Κι αυτοί οι άνθρωποι στο επιβεβαιώνουν.
Νιώσε τυχερός που τους έχεις και κράτα τους. Αξίζουν…
https://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: της Στεύης Τσούτση