Ξέρω έχω γίνει πολύ παράξενη τελευταία. Μη μου θυμώνεις και μη μου ζητάς να σου εξηγήσω. Δεν φταις εσύ.
Ξέρεις από παιδί ονειρευόμουν έναν άλλον κόσμο και είχα βάλει στόχο να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τον αλλάξω. Και περνάει ο καιρός μαμά και μεγαλώνω και συνειδητοποιώ πως όλα μου τα όνειρα και οι ελπίδες ήταν μικρές ουτοπίες. Πάντα μου έλεγες ότι κάποια πράγματα στον κόσμο είναι γραμμένα και πρέπει να τα συνηθίσω. Μα εγώ σιχαινόμουν τους συμβιβασμούς. Πάντα προσπαθούσα απεγνωσμένα να κάνω κάτι για να σου αποδείξω το αντίθετο και τα κατάφερα πολλές φορές, ε μαμά;
Μεγάλωσα και βλέπω την αδικία να γίνεται νόμος. Και ξέρεις πόσο σιχαίνομαι την αδικία μαμά. Με θυμάμαι μια ζωή να τα βάζω με θεούς και δαίμονες για να αποδείξω το δίκιο μου και εσένα να μου λες πως θα έρθει καιρός που θα καταλάβω τον κόσμο και θα με καταλάβει κι αυτός. Νομίζω πως αυτός ο καιρός θα αργήσει πολύ, μαμά, μη σου πω δεν φτάσει ποτέ.
Θυμάσαι που μου έλεγες να μην ανοίγομαι πολύ, να μην δένομαι και να μην ζω μόνο για τους άλλους; Έφαγα πολλές φορές τα μούτρα μου αλλά δεν πειράζει μαμά. Μπορεί το λίγο τους να με τσάκισε αλλά έκανε πιο δυνατό το δικό μου πολύ.
Βαρέθηκα να αναλύω τα λόγια και τα φερσίματα των άλλων μαμά. Κάποτε έχανα το μέτρημα με τους ανθρώπους της ζωής μου, μα τώρα έμαθα να ζω για τους δικούς μου λίγους. Για εκείνους που με αγαπούν και με αφήνουν να τους αγαπώ κι εγώ, για εκείνους που παθιάζονται με κάτι που στους πολλούς μοιάζει ασήμαντο, για εκείνους που έχουν άποψη, για εκείνους που αφήνουν τα μάτια και τις σιωπές τους να μιλούν πιο δυνατά από τις λέξεις.
Δεν είμαι παιδί πια μαμά. Δεν προσπαθώ να πιαστώ από παραμύθια με πρίγκιπες και happy end. Ίσως γιατί στα δικά μου παραμύθια νικάει πάντα ο δράκος κι ας δίνω μάχη να τον βγάλω από τη μέση για να νικήσει το καλό.
Ξέρω μαμά έχεις παράπονο που κρατάω όσο πόνο έχω πάντα μέσα μου. Έτσι είμαι εγώ. Μην τρομάζεις και μην ανησυχείς αν καμιά φορά γίνομαι αγρίμι ή αν καμιά φορά λυγίζω. Άμυνες είναι αυτές , που με βοηθούν, να βρίσκω τις ισορροπίες μου.
Χρόνια πολλά μαμά…