Το πρόβλημα της αριστεράς είναι ότι οι περισσότεροι που έγιναν κομμουνιστές το διάλεξαν από μίσος για τους πλούσιους και όχι από αγάπη για τους φτωχούς, έλεγε ο Μαρκ Τουέιν.

 

Ο φίλος μου ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, πριν από λίγα χρόνια, επιστρέφοντας από ταξίδι του στο Άγιον Όρος, μου διηγιόταν ότι ο ηγούμενος της Μονής Ιβήρων Βασίλειος Γοντικάκης ισχυρίζεται πως: «Όσοι έρχονται να μονάσουν εδώ πάνω, χωρίς πρώτα να τα έχουν βρει με τον κόσμο, διαλύονται…»

Να τα έχουν βρει με τον κόσμο! Οι σημαντικές αποφάσεις ζωής προϋποθέτουν ήρεμη, ώριμη και καθαρή καρδιά. Δεν είναι μπορετό να επιλέγει κανείς μεγάλους δρόμους και προορισμούς ως υποκατάστατα αδυναμιών, ως ικανοποίηση παθών, ως φυγή από αυτό που μισεί ή φοβάται, ως κάλυψη ή παυσίπονο νευρώσεων. Τέτοιες επιλογές τον αρρωσταίνουν χειρότερα, τον απομακρύνουν από την ανάπτυξη, τον στέλνουν μακριά από την ουσία της ύπαρξης, ακόμη πιο πέρα. Καμιά φορά τον τρελαίνουν κυριολεκτικά.

«Δεν είναι κάθε στιγμή, στιγμή απόφασης», έλεγε ξανά και ξανά σ’ εμάς τους νεότερους τότε ένας δάσκαλος. Και η νιότη δεν τα πάει καλά με το χρόνο, δεν τα πάει καλά με την υπομονή, είναι εγωιστική και ανυπόμονη, γιατί ακριβώς δεν εμπιστεύεται τον εαυτό της, είναι γεμάτη ανασφάλειες. Είναι πολύ επικίνδυνο που τις πιο σοβαρές επιλογές ζωής τις κάνουμε νέοι, ανυπόμονοι, φλογεροί, αλλά και εγκληματικά απαίδευτοι από τους πιο μεγάλους: σπουδές, επάγγελμα, έρωτα, γάμο, ακόμη και γέννες. «Προσέξτε μην μπλέκετε σε λαθεμένους βιαστικούς έρωτες» μας έλεγε ο ίδιος άνθρωπος. «Γιατί και να περάσει έπειτα από δίπλα σας ο άνθρωπος της ζωής σας δε θα τον δείτε».

Εντάξει, η επικινδυνότητα της παράφορης νιότης είναι στη φύση της και στη δοκιμασία της, όμως υπάρχει άραγε κάποιος δίπλα στα παιδιά να τα συμβουλεύει σωστά; Οι πολλοί σημερινοί γονείς σαν να ξέμειναν νήπια.. Αγχωμένοι, θολωμένοι, ανασφαλείς, διαρκώς απασχολημένοι με τον απολύτως υλιστικό τρόπο ζωής που –όπως νομίζουν- τους «επιβάλλεται», δεν είναι σε θέση να στηρίξουν και να δώσουν καλές συμβουλές. Δεν έχουν διάκριση. Δεν ξέρουν δηλαδή το τι όντως αξίζει. Τι να συμβουλέψουν; Τα έχουν κάνει και οι ίδιοι μούσκεμα στην προσωπική τους ζωή, στη δουλειά, στο κόμμα, στις κοσμοθεωρίες, ψάχνουν ακόμη να ωριμάσουν σε λάθος περιοχές και με εγωπαθείς τρόπους. Πώς να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη κι εκτίμηση στα παιδιά τους; Πώς να τους σεβαστούν; Για να σε πιστέψουν και να σε σεβαστούν πρέπει να πιστεύεις κι εσύ στο άξιο, πρέπει να έχεις αυτοσεβασμό και κότσια. Τα προβλήματα των γονιών δε διαφέρουν σήμερα από τα προβλήματα των παιδιών τους, σέρνουν ακόμη μια αβέβαιη προεφηβεία πάνω τους, όλο και πιο μαραμένη, όλο και πιο κουρασμένη, νευρική και νευρασθενική. Πώς να ενισχύσουν και να στηρίξουν; Με τι δυνάμεις και με τι αναφορές που φωτίζουν το μονοπάτι σαν φάρος; Οι τρικυμισμένοι σημερινοί γονείς παιδιών και εφήβων δεν είναι εύκολο να γίνουν φαροφύλακες στις τρικυμίες των παιδιών τους.

Μια γνωστή μου ψυχαναλύτρια, μου εκμυστηρευόταν: «Μα έχουν συγχυθεί οι ρόλοι και το χειρότερο, έχουν μπερδευτεί τα όρια των γενεών, οι ηλικίες! Έρχονται στο γραφείο μου μάνες μαζί με κόρες να συζητήσουμε για τα προβλήματα της αδιέξοδης σχέσης τους. Κάθονται απέναντί μου και φορούν και οι δυο τους ίδιας μόδας ρούχα, το ίδιο κοντές φούστες, το ίδιο χτένισμα, το ίδιο μακιγιάζ, το ίδιο λεξιλόγιο. Ψάχνουν και οι δυο τους για άντρα να ζευγαρώσουν. Με το ίδιο άγχος. Πώς να μιλήσεις για σχέση «μάνας και κόρης» σ’ αυτές τις δυο γυναίκες, που ουσιαστικά κυκλοφορούν ως αντίζηλες;»

Ποιο μπορεί να είναι το υγιές πρότυπο που εμπνέει τα παιδιά όταν οι γονείς τους επ’ ουδενί δεν μπορούν να θεωρηθούν υγιή πρότυπα; Πώς ανακουφίζεται το παράπονό τους επειδή οι γονείς δεν είναι γονείς της ψυχής τους αλλά μόνο εξ αίματος; Τι θα μιμηθούν κατά το θεμελιώδες στάδιο της παιδικής μίμησης, όταν χτίζουν προσωπικότητα από τις μέρες που τα είχαμε στην κούνια, έπιναν γάλα και περιρρέουσα ατμόσφαιρα για να μεγαλώσουν και να καταλάβουν;

Τι να πρωτοσυμμαζέψεις τώρα πια; Όταν οι γονείς από πολύ νωρίς, από την αρχή, δεν ξέρουν τι είναι γονείς, όταν δηλώνουν ικανοποιημένοι ότι με τα παιδιά τους είναι φίλοι, χωρίς να γίνεται ποτέ, από την ίδια τη φύση της σχέσης, να είναι όντως φίλοι, όταν οι έννοιες «έρωτας», «πρόσωπο», «σώμα», «καρδιά», «σχέση», «σεβασμός», «αξιοπρέπεια» κι άλλες ουσιώδεις, για να υπάρξουμε έχουν τόσο περιφρονηθεί, τόσο παρανοηθεί, τόσο αγνοηθεί, πώς να βρεις απάντηση και λύση όταν η καραμπόλα των γεγονότων σε ρίξει αλλού κι αλλού μια μέρα; Πώς να συζητάμε για την ευστάθεια των υλικών μιας στέγης, όταν τα θεμέλια του σπιτιού είναι φτιαγμένα από χαρτόνια;

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης» της Μάρως Βαμβουνάκη – εκδ. Ψυχογιός