Όλοι μας, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο, θέλουμε και ζητάμε την αποδοχή. Μας αρέσει να αρέσουμε κι όσο και να μη μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα κάποιος, αν ακούσουμε ή μάθουμε είτε από τον ίδιο είτε από τρίτο ότι μας συμπάθησε, μέσα μας σχηματίζεται ένα χαμόγελο.

 

Αυτό το αίσθημα της επιβεβαίωσης μας από τους άλλους, μετατρέπεται σε ανάγκη, η οποία είναι πολύ πιο έντονη στα μαθητικά μας χρόνια. Είναι τότε που διψάμε για γνώση, εμπειρίες, κοινωνικοποίηση κι άλλα πόσα.

Όμως με τα χρόνια αυτή η ανάγκη μετατρέπεται πάλι σε επιθυμία, μέχρι που ξεθωριάζει, και πια βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Κι αυτό επειδή αλλάζουμε.

Αλλάζουμε επειδή ωριμάζουμε και πια αυτά που επιθυμούμε να μας προσφέρουν οι άλλοι είναι πολύ πιο συγκεκριμένα κι ουσιαστικά. Ως βασικά κριτήρια για να θεωρήσουμε κάποιον φίλο μας, δε θα είναι να κάνουμε χαβαλέ και να περάσουμε καλά, να βγούμε τη selfie μας, να κάνουμε και το check-in μας κι όλα στην εντέλεια. Φίλος μας, θα είναι αυτός που όσο θα πούμε τη μαλ@κία μας, άλλο τόσο θα πούμε και το πρόβλημά μας και θα είναι εκεί για εμάς και στις δύο περιπτώσεις.

Μα δεν παρατηρείς κι εσύ μέρα με τη μέρα ότι οι φίλοι σου λιγοστεύουν; Ότι όταν ήσουν Λύκειο ο αριθμός τους ήταν διψήφιος, και τώρα πια μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού;

Μην μπεις καν στη διαδικασία να αναρωτηθείς αν κάνεις τώρα κάτι λάθος κι έχεις τόσο λίγους φίλους. Ίσα-ίσα, τώρα είναι που δεν κάνεις κανένα λάθος, κι όχι τότε.

Ελαττώματα έχουμε όλοι μας, κάποιοι άνθρωποι τα ανέχονται, και κάποιοι άλλοι όχι. Όπως εσύ ανέχεσαι τα ελαττώματα των φίλων σου κι οι φίλοι σου τα δικά σου, έτσι υπάρχουν άτομα που δεν αντέχουν τα δικά σου στραβά, κι εσύ αντιστοίχως τα δικά τους.

Όσο περισσότερες είναι οι εμπειρίες σου στις σχέσεις με τους ανθρώπους, τόσο μεγαλώνουν αξιολογικά και τα standards σου. Συμβιβάζεσαι όταν πραγματικά πιστεύεις ότι ο άλλος το αξίζει, γιατί αν δεν το πιστεύεις, είναι θέμα χρόνου να φύγεις απ’ αυτήν την κατάσταση.

Γι’ αυτό και τους κοντινούς σου ανθρώπους πρέπει να τους διαχωρίζεις σε δύο κατηγορίες: στους απλούς γνωστούς, δηλαδή τα άτομα που απλώς συμπαθείς και στους φίλους, τα αδέρφια από άλλη μάνα, τους δικούς σου ανθρώπους, που λατρεύεις κι εμπιστεύεσαι απεριόριστα κι αυτό είναι αμοιβαίο.

Για να θεωρήσεις λοιπόν κάποιον ως φίλο σου, πρέπει να ταιριάζετε σαν χαρακτήρες, να έχει ελαττώματα τα οποία εσύ ανέχεσαι, κι εκείνος τα δικά σου αντίστοιχα, να ταιριάζετε σε ό,τι εσύ θεωρείς σημαντικό κι ουσιαστικό. Να είσαι εκεί για αυτόν, και να είναι κι αυτός εκεί για σένα. Να μη χρειάζεται να προσποιηθείς μπροστά του, να γράφετε στα παλιά σας παπούτσια τους στερεοτυπικούς κανόνες ευγένειας. Να κάνει μαλ@κία, κι αντί να του χαϊδέψεις τα αυτιά, να πας και να του πεις «Έκανες μαλ@κία».

Να κάνεις εσύ ένα λάθος και να έχει το θάρρος να σου το πει χωρίς να φοβάται την αντίδρασή σου, χωρίς να φοβάται ότι θα θυμώσεις. Αν και δε θα θυμώσεις. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ξέρεις τις προθέσεις του. Κι ο σωστός και πραγματικός φίλος έχει πάντα ως στόχο και πρόθεση τη συμμόρφωσή σου και κίνητρο την αγάπη του για σένα. Και σε καμία περίπτωση δε θέλει να σε μειώσει για να ανέβει αυτός.

Και κάπου εδώ καταλαβαίνεις γιατί λιγόστεψαν τόσο πολύ οι φίλοι σου. Γιατί για να πετύχεις τα παραπάνω με έναν άνθρωπο είναι εξαιρετικά σπάνιο και δύσκολο. Θέλει χρόνο και δουλειά κι απ’ τους δύο. Αλλά άπαξ και χτίσετε γερά κι ομοιόμορφα θεμέλια, δε θα γκρεμιστεί μια τέτοια φιλία με την πρώτη κακοκαιρία.

Κι εκεί βρίσκεται άλλωστε και το νόημα της φιλίας. Στην ποιότητα κι όχι στην ποσότητα. Πιο σημαντικό είναι να έχεις δύο φίλους και καλούς, παρά περισσότερους κι επιφανειακούς. Στους πολλούς θα δεις κάπου ότι θα αρχίσεις να πνίγεσαι. Κι αυτό γιατί στην προσπάθειά σου να γίνεις αποδεκτός κι αρεστός από όλους αυτούς, θα αλλοιωθείς. Θα χάσεις την προσωπικότητά σου, στοιχεία δικά σου που μέχρι πριν λίγο καιρό σε έκαναν να ξεχωρίζεις.

Θα δημιουργηθεί ένα κενό μέσα σου, το οποίο μέρα με τη μέρα θα μεγαλώνει, και παρ’ όλη την ποσοτική τους σπουδαιότητα, οι «φίλοι» οι πολλοί θα είναι ανίκανοι να στο καλύψουν. Κι αυτό επειδή όσο ωραία κι αν είναι η επιφάνεια, όταν θα έρθει η μέρα που θα σκύψεις λίγο και θα δεις ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από αυτήν, μια απογοήτευση θα την πάρεις. Και μάλιστα μεγάλη.

Γι’ αυτό μη φοβάσαι να κάνεις ανθρώπους πέρα αν δε σε ικανοποιούν ψυχικά και πνευματικά. Να ψάχνεις ανθρώπους που θα σε ηρεμούν, θα σε αγαπούν και θα τρέξουν λίγο και για σένα. Κι ας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Φτάνουν.

http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Πηγή: Της Ειρήνης Μανουσαρίδου