Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι τη ζωή μου πίσω. Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.

Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα.

Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα;

Και τι ωφελεί.

Αυτό που θα ήθελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.

Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν.

Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν.

Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα.

Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν’ ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά: “Μη κλαίς”.

Μόνο αυτό. Τίποτε άλλο. Μην κλαίς. Μόνο αυτό.

Πηγή: Από το βιβλίο «Στο ακρογιάλι της ουτοπίας» της Αλκυόνης Παπαδάκη – εκδ. Καλέντης