Οι οπαδοί της λεγόμενης «δεκαετίας του “εγώ”», όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε η δεκαετία του ’70, έβλεπαν την αγάπη περισσότερο σαν εμπορική συναλλαγή και τους ανθρώπους σαν εμπόρευμα. Τα άτομα αυτά ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ικανοποίηση του Εγώ παρά για την αμοιβαία ευχαρίστηση.
Φυσικά, δε συμφωνούσαν όλοι με αυτή τη θέση, αλλά οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουν σχέσεις βασισμένες στο «εγώ» – για παράδειγμα, δύο ανθρώπους που ο καθένας ακολουθεί τη δική του ανεξάρτητη πορεία χωρίς να νοιάζεται για τον άλλο.
Αρκετά χρόνια πριν, γνώρισα μια γυναίκα που λες και είχε παραγγείλει τον άντρα από κατάλογο αγορών μέσω ταχυδρομείου – τόσο τέλειος ήταν για εκείνη. Ήταν όμορφος, έξυπνος, εργατικός, αφοσιωμένος και πιστός – ό,τι έπρεπε, τη συγκεκριμένη εποχή, για να εντυπωσιάσει τις φίλες της και να ικανοποιήσει το Εγώ της. Ύστερα από μερικά χρόνια, μου είπε ότι ο «Τέλειος Άντρας» είχε χάσει τη λάμψη του, όπως με τον καιρό χάνει το λούστρο του ένα εντυπωσιακό έπιπλο.
Η ιδέα να τον ξεφορτωθεί και να ψάξει για καινούρια αγάπη δεν της προκάλεσε καμία ενοχή. Το θεώρησε μάλιστα καθήκον της. Σύντομα ξαναπαντρεύτηκε. Ο πρώην σύζυγος όμως δεν είχε συνέλθει ακόμα από το σοκ.
Όταν χρησιμοποιούμε τους άλλους σαν μέσο για να πετύχουμε τους δικούς μας σκοπούς, τους υποβιβάζουμε στην κατηγορία του αντικειμένου.
Δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι τα ψυχικά τραύματα όσων χρησιμοποιήθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο κάνουν χρόνια για να επουλωθούν – αν επουλωθούν ποτέ.
Μια τέτοια συμπεριφορά στερείται παντελώς αξιοπρέπειας. Και δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη.
Http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Από το βιβλίο «Γεννημένοι να αγαπάμε» του Leo Buscaglia