Ύστερα από μια απογοήτευση στη ζωή, είναι δύσκολο να σκεφτούμε πώς γίνεται να ευτυχήσουμε ξανά.
Χάνουμε τον προσανατολισμό μας και τα βλέπουμε όλα μαύρα. Νιώθουμε ότι έχουμε κολλήσει, έχουμε παγιδευτεί, είμαστε σε αδιέξοδο, έχουμε πέσει σε μαύρη τρύπα, είμαστε σε μεταβατική φάση και δεν ξέρουμε το παρακάτω. Γενικά, μας φαίνεται αδιανόητο να εμπιστευτούμε ξανά.
Η έννοια της εμπιστοσύνης μάς είναι μακρινή, γιατί πιστεύουμε ότι γίναμε θύμα, κορόιδο, εύκολος στόχος, μας θεώρησαν δεδομένους, μας παγίδευσαν, και προσπαθούμε να μην το ξαναπάθουμε. Κλείνουμε, λοιπόν, τις πόρτες και, ενώ τις ανοίξαμε μια φορά, ορκιζόμαστε στον εαυτό μας ότι αυτή θα είναι και η τελευταία.
Ωστόσο, υπάρχει ελπίδα να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που φοβηθήκαμε, προδοθήκαμε ή ορκιστήκαμε να μην εμπιστευτούμε κανέναν ξανά.
Η εμπιστοσύνη είναι σαν ένα σπίτι με τέσσερις κολόνες. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στους άλλους, στη ζωή και στον Θεό. Κάθε κολόνα θέλει τη στήριξή της, ακόμα κι αν φοβόμαστε να το κάνουμε στην αρχή.
Όταν πιάνουμε πάτο εξαιτίας κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, φοβόμαστε ότι δεν θα ευτυχήσουμε ποτέ ξανά. Αυτή η απαισιόδοξη άποψη αποτελεί ένα ράπισμα στον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι σαν να τον εγκαταλείπουμε. Το μυαλό μας μας βάζει να κάνουμε σκέψεις άρνησης. Απαρνιόμαστε την ευτυχία, την υγεία, την ευκαιρία. Επιλέγουμε την απόλυτη απόρριψη. Είμαστε με το μέρος μας ή όχι;
Αυτή η εγωιστική ευθιξία είναι περαστική και θα φύγει. Γιατί αυτό που έχει σημασία να μείνει είναι η επαφή μας με τον αληθινό μας εαυτό. Αν ξέρουμε να μην τον εγκαταλείπουμε για εγωιστικούς λόγους, θα επανέλθει και θα γιατρευτεί. Θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να αντιμετωπίσουμε τον πόνο, χωρίς να γίνουμε ένα με αυτόν, και να προσπεράσουμε το φόβο.
Ο φόβος μάς απομακρύνει και από τους άλλους ανθρώπους. Όταν έχουμε βιώσει δυσάρεστες εμπειρίες, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και γινόμαστε «ανεξάρτητοι» και «αυτάρκεις». Πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν έχουμε κανέναν ανάγκη, οπότε πράγματι κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αφού εμείς έχουμε κλείσει την πόρτα στους γύρω μας.
Ωστόσο, αυτό είναι ψευδαίσθηση. Οι άλλοι επιθυμούν να σταθούν στο πλάι μας επειδή το θέλουν, οπότε όσο κι αν δυσκολευόμαστε, όσο κι αν είμαστε πικραμένοι και αποκαρδιωμένοι, αρκεί μία απόφαση. Να γίνουμε ανοιχτοί, δεκτικοί και κοινωνικοί με τους άλλους, οπότε δενόμαστε μαζί τους και γινόμαστε ευτυχισμένοι ξανά.
Αυτό αντικατοπτρίζεται και στη ζωή μας. Αν χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στη ζωή και πιστεύουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη και ότι όλα πάνε στραβά, αν εμείς πιστεύουμε ότι είμαστε στη γωνία, η εξαίρεση, τότε πράγματι η ζωή θα αντικατοπτριστεί έτσι για εμάς. Αφού εμείς δεν «πάμε» τη ζωή, το ίδιο θα κάνει κι εκείνη.
Με την πεποίθηση όμως ότι η ζωή είναι ένα φιλικό σύμπαν, ότι όλα τα γεγονότα, οι άνθρωποι, οι συμπτώσεις συμβαίνουν για να μας βοηθήσουν, γινόμαστε δυνατότεροι και πιο ευτυχισμένοι.
Έχοντας εμπιστοσύνη στη ζωή, ζούμε κάθε της στιγμή με όλα όσα περιέχει, χωρίς να απορρίπτουμε τίποτα και κανέναν. Όταν πιστεύουμε στη ζωή, δε δείχνουμε αποστροφή στο τώρα, στα σημερινή γεγονότα, στους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας, με την ψευδαίσθηση του κάποτε, όταν, θα, αφού.
Η πίστη μας στη ζωή, στην αλήθεια του σήμερα και του τώρα, φέρνει τη βοήθεια, την έμπνευση, τη γαλήνη και την αγάπη στην ανοιχτή μας ψυχή.
Http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Από το βιβλίο «Τα μονοπάτια της ευτυχίας» της Κατερίνας Τσεμπερλίδου – εκδ. Μοντέρνοι Καιροί