Ναι! Εσύ που με κοιτάς, για σένα λέω. Εσένα που ζεις σε έναν άλλο κόσμο. Εκεί που οι σχέσεις είναι απόρθητα κάστρα, ο έρωτας το άσπρο σου άλογο κι οι σύντροφοί σου αποτελούν τον εχθρό που τόσο αγαπάς να μισείς. Είσαι άντρας, γυναίκα; Μείζονος σημασία έχει να το απαντήσω. Το κύριο χαρακτηριστικό σου είναι πως έχεις πολλά ονόματα αλλά στην τελική δεν είσαι κανένας.
Οι κανόνες των σχέσεων για εσένα δεν έχουν βάση. Δημιούργησες το δικό σου παιχνίδι, με τους δικούς σου κρυφούς όρους κι οι άλλοι απλώς αντικαθιστούν ο ένας τον άλλο. Μπαίνεις στη ζωή ενός ανθρώπου, χρησιμοποιείς το πιο υπέροχο πρόσωπό σου, ενθουσιάζεσαι, κάνεις τα πάντα να κερδίσεις την προσοχή και τον έρωτα του άλλου.
Όσο πιο δύσκολος τόσο πιο πολύ σε εξιτάρει. Όσο πιο τρελός, τόσο πιο περήφανος «δαμαστής» νιώθεις. Εσύ νιώθεις ο κυρίαρχος, αυτός που μετακινεί τα πούλια, όποτε κι όπου θέλει. Δοκιμάζεις, τεστάρεις και παρατηρείς από την ασφαλή θέση του γευσιγνώστη προσωπικοτήτων. Η λίστα σου είναι μεγάλη και εμπλουτίζεται συνεχώς από ανθρώπους, σώματα που δοκιμάζουν τα όριά τους στον έρωτα.
Γι’ αυτούς είσαι ο τέλειος σύντροφος, στα μάτια τους δίνεσαι και δίνεις τον εαυτό σου. Αλλά πόσο εικονικό είναι αυτό; Σαν να βλέπουν ένα θεατρικό και να μπορούν να δουν μόνο όσα συμβαίνουν επάνω στη σκηνή. Εσύ από την άλλη ερωτεύεσαι τον ερωτευμένο εαυτό σου. Πολύ πιθανόν να τον χειροκροτείς κιόλας μετά από κάθε πετυχημένη παράσταση.
Μένεις κοντά στον άλλο μέχρι τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι πραγματικά έχεις έρθει πολύ κοντά του. Βλέπεις, δεν αντέχεις την ουσιαστική επαφή. Είναι πολύ δύσκολη για σένα. Η μέρα λοιπόν που νιώθεις την απειλή των αόρατων δεσμών είναι κι η μέρα που εξαφανίζεσαι. Δεν μπορείς να αγαπηθείς, δεν μπορείς και να αγαπήσεις. Χάνεσαι και μαζί σου χάνεται ο πλασματικός κόσμος του άλλου. Έχεις δώσει μια εξαίσια παράσταση, αλλά –ακόμα και στο δικό σου θεατρικό – μόνο στις αρχές είσαι καλός.
Μαζί σου δεν μπορώ να μιλήσω για ουσία, για βάθος. Είσαι τελειομανής στο πώς να ξεκινήσεις κάτι αλλά ποτέ δεν μπορείς να το ολοκληρώσεις. Είσαι ο τέλειος συλλέκτης ερωτικών ενάρξεων. Λες κι έχεις αφοσιωθεί μόνο στο να δημιουργείς κάτι. Δεν ξέρεις ούτε να μένεις, ούτε να αποχαιρετάς σωστά. Αφήνεις την εντύπωση του κακού, εκμεταλλευτή ανθρώπου, κρύβεσαι πίσω από τη μάσκα της σκοτεινής σου πλευράς. Συνήθως τη χρησιμοποιείς κιόλας, προβάροντας της με ένα απλό «έτσι είμαι εγώ».
Οι περισσότεροι θυμώνουν μαζί σου, εγώ θα προσπαθήσω να καθρεφτίσω αυτό που σου συμβαίνει. Μη με παρεξηγείς, σε έχω μάθει καλά. Πονάς, άνθρωπε μου. Με τόσο κόσμο που κουβαλάς μέσα σου, ο τρόπος σου μόνο χαοτικός θα μπορούσε να ήταν. Δεν μπορείς να διαχειριστείς το δικό σου κόσμο, πού να μπλέξεις με τόσους άλλους. Τους πλησιάζεις αλλά όταν τους γεύεσαι, σε πονάνε. Βλέπεις, πριν δημιουργήσεις πληγές στους άλλους ανθρώπους, έχεις δημιουργήσει σε σένα κι όπως είπαμε δεν έχεις μάθει να τις κλείνεις. Φυγόπονος και τρομαγμένος. Ευάλωτος και μικρός απέναντι στο μεγαλείο της αγάπης.
Είσαι ευφάνταστος, προκλητικός και στοίχημα για όλους τους άλλους, αλλά για τον ίδιο σου τον εαυτό, υπάρχεις μόνο μέσα από τις παραστάσεις σου. Ζεις μόνο όταν καταφέρνεις να τιθασεύσεις άλλη μια καρδιά. Παίρνεις αξία όταν νιώθεις ότι τώρα πια η απουσία σου θα αξίζει περισσότερο από την παρουσία σου.
Γιατί αυτό έχεις μάθει να κάνεις. Να απουσιάζεις. Εγκαταλείπεις για να μην εγκαταλειφθείς. Αντικατέστησες την αγάπη με το πάθος, το «διαρκώ» με το «καίγομαι». Και δεν το βρίσκω κακό αυτό, λυπηρό είναι το γεγονός ότι έχασες την πίστη σου. Κάνεις τον Θεό σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει πίστη. Απογοητεύεις για να επιβεβαιώσεις όλα όσα έχεις πείσει τον εαυτό σου. Πως μόνο εκεί μπορείς να φτάσεις. Όλα τα υπόλοιπα πονάνε πολύ.
Μάντεψε, ανθρωπάκο μου, πονάς περισσότερο από όσο πληγώνεις. Προσφέρεις παραδεισένιες ενάρξεις και δραματικές φυγές, αλλά αφήνεις κομμάτια σου στον κάθε περαστικό της ζωής σου. Έχεις μοιραστεί τόσο πολύ που δεν έμεινε κανένα «σε αγαπώ» για σένα.
Είσαι τόσο σκόρπιος που δεν μπορείς να βρεις τη δύναμη να γνωρίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αναγνωρίζεις κομμάτια σου μέσα από τα μάτια των άλλων, γι’ αυτό και τόσο απεγνωσμένα μεγαλώνεις τη λίστα σου.
Με συγχωρείς, αλλά το καλύτερο στο άφησα για το τέλος. Το τέλος που εγώ θα βάλω μιας και δεν μπορείς εσύ. Όσο μεγαλώνει η λίστα σου, τόσο πιο μικρός θα γίνεσαι εσύ. Γιατί, πίστεψέ με, καλύτερα να καίγεσαι μοιράζοντας τη ζωή σου παρά να «διαρκείς» σκορπίζοντας το κορμί σου.