ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΜΕΓΑΛΩΝΑ, οι ρόλοι των δύο φύλων ήταν καθορισμένοι με σαφήνεια, προς ζημία και των δύο. Ο άντρας ήταν ο επιθετικός, ο κουβαλητής, ο προστάτης, ο σκληρόκαρδος. Η γυναίκα ήταν η υποχωρητική, η αδύναμη, αλλά και η υπεύθυνη για την ανατροφή των παιδιών. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτούς τους προκαθορισμένους ρόλους ήταν επικίνδυνη για το άτομο που την επιχειρούσε.
Ελάχιστοι αμφισβητούσαν τους δεδομένους ρόλους, αν και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν αισθάνονταν άνετα μ’ αυτούς. Οι ρόλοι ήταν τόσο ξεκάθαροι και τόσο κοινωνικά αποδεκτοί, ώστε ακόμα και τα ψυχολογικά τεστ σχεδιάζονταν βάσει αυτών των προκαταλήψεων. Κανείς δεν περίμενε να αρέσει σε έναν άντρα η όπερα, το μπαλέτο ή ένα καλό βιβλίο, όπως κανείς δεν περίμενε να αρέσει σε μια γυναίκα η άρση βαρών, το μπάσκετ ή η διοίκηση επιχειρήσεων.
Δεν είναι περίεργο το ότι αυτού του είδους οι εξωφρενικές και απαρχαιωμένες αντιλήψεις δεν άντεξαν στη λογική μιας πιο φωτισμένης κοινωνίας. Όσο περισσότερο αναλύονται τόσο πιο απίστευτες μοιάζουν.
Γιατί οι άντρες δε θα πρέπει να κλαίνε, να μαγειρεύουν ή να απολαμβάνουν την όπερα; Γιατί οι γυναίκες δε θα πρέπει να διαπρέπουν στο επάγγελμά τους, να ασχολούνται με την άρση βαρών και να λατρεύουν το μπάσκετ;
Η αγάπη αγνοεί τους ρόλους. Ενθαρρύνει εξίσου άντρες και γυναίκες να ανακαλύψουν τις έμφυτες ανάγκες τους, να βρουν τον πραγματικό τους εαυτό και να εκφράσουν τη μοναδικότητά τους, το στοιχείο που κάνει το ένα ανθρώπινο πλάσμα να ξεχωρίζει από το άλλο. Από αυτό ωφελούνται όλοι, όχι μόνο επειδή αισθάνονται πιο ελεύθεροι, αλλά και επειδή μοιράζονται μια πιο φωτισμένη αγάπη.
Http://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Από το βιβλίο «ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ να ΑΓΑΠΑΜΕ» του LEO BUSCAGLIA – εκδ. ΛΙΒΑΝΗ