«Είναι εύκολο να γίνεις γονιός, αλλά είναι δύσκολο να είσαι γονιός». Σ’ αυτή τη φράση ο Βίλχελμ Μπους εσωκλείει σύντομα και περιεκτικά τη δυσκολία – κι ό,τι αυτή προϋποθέτει ή συνεπάγεται- του να είναι κανείς όχι τέλειος, αλλά ένας αρκούντως καλός γονιός.
“Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;” Όλοι φοβόμαστε. Τα γερατειά, τις ρυτίδες, τη μοναξιά, την αρρώστια, την απόρριψη, τη ματαίωση, την προδοσία, το σκοτάδι, τον αμείλικτο συνοδοιπόρο μας, τον θάνατο.
Δεν είναι λίγες οι φορές που όλοι μας έχουμε νιώσει να γινόμαστε το θύμα των καταστάσεων στην ζωή μας. Τι συμβαίνει όμως όταν η κατάσταση ξεφεύγει και οδηγούμαστε στη μόνιμη θυματοποίηση του εαυτού μας;
ΕΚΔΙΚΗΣΗ, ένα «πιάτο που τρώγεται κρύο» ή μήπως το «αγαπημένο, όξινο φρούτο» των εμμονικών ανθρώπων οι οποίοι αδυνατούν να διαχειριστούν τις αρνητικές εμπειρίες;
Μα τι ακριβώς είναι επιτέλους η νεύρωση; Όλοι μας χρησιμοποιούμε τούτη την καθημερινή πια λέξη, αλλά, αν μας ζητήσουν να την εξηγήσουμε, δε βρίσκουμε άκρη.
