Ήταν η περίοδος που είχα διαγωνίσματα. Θα κατέβαινα σε δύο γραπτές εξετάσεις και σε μία προφορική. Η ημερομηνία για το επόμενο διαγώνισμα ήταν σε μία εβδομάδα κι είχα πολύ διάβασμα. «Δεν θα τα καταφέρω» είπα στο Χόρχε. «Είναι μάταιο να καταναλώνω ενέργεια για μια χαμένη υπόθεση. Νομίζω πως είναι καλύτερα να πάω να δώσω με όσα ξέρω. Έτσι, τουλάχιστον, αν με κόψουν δεν θα έχω σπαταλήσει όλη τη βδομάδα μου άδικα. «Ξέρεις το παραμύθι με τα δύο βατραχάκια στην κρέμα;» ρώτησε ο Χοντρός.
ΗΜΟΥΝ ΣΤΗ ΜΕΣΗ των σπουδών μου και, όπως πολλοί άλλοι φοιτητές, άρχιζα να αμφιβάλλω για την απόφασή μου να σπουδάσω. Μίλησα γιʼ αυτό με τον ψυχοθεραπευτή μου. Καταλάβαινα ότι πίεζα τον εαυτό μου και ζοριζόμουν για να συνεχίσω τις σπουδές μου. «Αυτό είναι το πρόβλημα» είπε ο Χοντρός. “Όσο συνεχίζεις να πιστεύεις ότι “πρέπει” να σπουδάσεις για να πάρεις πτυχίο, δεν υπάρχει περίπτωση να το απολαύσεις. Κι όσο δεν απαιτείς λίγη ικανοποίηση, ορισμένες πλευρές της προσωπικότητάς σου παίζουν άσχημα παιχνίδια.”
Δεν μπορούμε να μιλάμε για πένθος και απώλειες και να αγνοούμε τη μικρή αναστάτωση που σίγουρα μας προκαλεί η συζήτηση ενός τέτοιου θέματος. Απλώς θεωρούμε πως είναι μια αναστάτωση που, κατά κάποιον τρόπο, αξίζει τον κόπο, με την έννοια ότι μαθαίνουμε κάποια πράγματα, αναθεωρούμε κάποια άλλα, και τέλος, συστηματοποιούμε αυτό που, πιθανότατα, όλοι γνωρίζουμε.
© 2024 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑