Λοιπόν, δεν ξέρω αν έχετε ακούσει αυτό που λένε πως η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές και πως καλό θα ήταν να μην κρατάμε κακία μέσα μας διότι όλα είναι θέμα χρόνου και αργά ή γρήγορα θα δικαιωθούμε σε περίπτωση που κάτι μας πόνεσε, που κάτι δεν πήγε καλά, ενώ εμείς δεν φταίγαμε.
Η πραότητα που αναφέρει ο Ιησούς είναι μια εξόχως ελκυστική ιδιότητα. Όπως και η έκφραση «οι πτωχοί τω πνεύματι» σημαίνει απουσία εγωκεντρισμού, δηλαδή το αντίθετο της προσωπικότητας εκείνης που επιβάλλει την κυριαρχία της σε όλους και σε όλα.
Η αποδοχή των άλλων: μια τρυφερή κουβέντα, ένα μπράβο από καρδιάς, μια ζεστή αγκαλιά που μας μαλακώνει, μας ησυχάζει, μας ενθαρρύνει. Πότε όμως αυτή η αποδοχή γίνεται τροχοπέδη;
Σκεφτόμαστε ότι η ζωή μοιάζει πολύ με την ισορροπία σε τεντωμένο σκοινί και ότι αρκεί ένα λάθος βήμα για να πέσουμε. Προσπαθούμε αδιάκοπα να προχωρήσουμε με βοηθό το σκοπό μας για να φτάσουμε στους στόχους μας, πασχίζοντας ταυτόχρονα να κρατάμε σε ισορροπία τα διάφορα στοιχεία της ζωής μας.
Πού να εξηγώ ποιος κατά βάθος είμαι εγώ, σε ένα κόσμο αδιάφορο και βουβό. Τι θησαυρούς κρύβω στα υπόγεια της ψυχής μου. Ποιες σκέψεις βασανίζουν τα άδυτα του μυαλού μου και ποιοι φόβοι φωλιάζουν στα έγκατα της ύπαρξής μου. Με πόσα κύματα έχω παλέψει μέχρι να φτάσει η ύπαρξη μου στην στεριά. Πόσοι ωκεανοί έχουν καταπιεί την ψυχή μου μέχρι να βρω μία ακτή να απλώσω το κορμί μου.
Κάπως έτσι λειτουργεί η πίστη: όταν πλέον εμπιστεύεσαι, με κάποιο σχεδόν μαγικό τρόπο, όλα ξεκαθαρίζουν. Αλλά έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες και έχουμε παρερμηνεύσει τις λέξεις που χρησιμοποιούμε αλόγιστα στην καθημερινότητα μας.
“Κάθε δρόμος είναι μονάχα ένας δρόμος και δεν είναι ντροπή, ούτε για σένα ούτε για τους άλλους, να τον εγκαταλείψεις κάποια στιγμή, αν έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου…
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑
