Ρώτα με αν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα και θα σου απαντήσω ναι. Λιτά κι απόλυτα ναι.

Πιστεύω σε εκείνες τις ματιές που έρχονται να διασταυρωθούν.
Για τα λόγια που ανταλλάσουν πριν καν τα χείλη τολμήσουν να ξεστομίσουν ένα χαίρω πολύ κι ένα όνομα.
Πιστεύω στη χημεία των ανθρώπων και το ένστικτο της πρώτης ματιάς.
Αλλά δεν πιστεύω στις κεραυνοβόλες σχέσεις.
Για να σου πω και την αλήθεια μου, τις τρέμω…

Φοβάμαι όλα εκείνα τα βιαστικά του έρωτα.
Τις μεγάλες προσδοκίες.
Τα μεγάλα κρεβάτια.
Τα ελπιδοφόρα φιλιά και χάδια.
Φοβάμαι τις στιγμές που έρχονται γρήγορα. Που είναι σαν να τις τραβάς για να έρθουν πριν την ώρα τους. Για να αποδείξεις πως έκανες σωστά. Πως ερωτεύτηκες σωστά.
Φοβάμαι τα όνειρα που δημιουργούνται πριν κλείσεις τα μάτια.
Για την ακρίβεια τα τρέμω…

Γιατί ξέρω πως οι άνθρωποι, ό,τι κι αν λένε, πάνω από τη λογική μετρούν την ανάγκη για συντροφικότητα. Κι όταν αυτή εμφανίζεται, τη βαφτίζουν ιδανική και τη στεφανώνονται.

Και περνάει ο χρόνος και βλέπουν τις ατέλειες και τις ασυμφωνίες.
Άλλες τις είχαν παραβλέψει. Άλλες δεν είχαν προλάβει καν να τις δουν.
Κρύβει πολλά, βλέπεις, η “συσκευασία” των ανθρώπων. Παίρνει καιρό να αποδιώξουν το περιτύλιγμα και να απομείνουν γυμνοί κι αφτιασίδωτοι.
Κι όταν μένουν έτσι και βλέπεις τι πήρες, ψάχνεις και πως να το επιστρέψεις.
Γιατί διαπιστώνεις πως τελικά δε σου κάνει.

Πως ερωτεύτηκες την ιδέα του κι όχι αυτόν καθ’ αυτόν…
Και φορτώνεσαι λάθη και πόνο. Και είναι φορές που πληγώνεις. Και φορτώνεσαι μαζί με τις πληγές και δάκρυα.
Και ανθρώπους που θα μπορούσες να κρατήσεις φίλους, αν δεν είχες βιαστεί να τους κάμεις αγαπημένους.
Αν δεν είχες τρέξει να τους βαφτίσεις έρωτες της ζωής σου και μετά να τους μετονομάσεις σε “λάθος εκτίμηση”…

Γι’ αυτό σου λέω.
Δε θέλει βιασύνες ο έρωτας.
Θέλει χρόνο. Θέλει να μάθεις τον άλλο. Να τον ζήσεις.
Να μοιραστείς.
Κι είναι εκείνες οι κοινές στιγμές, οι δίχως πάθος κι έρωτα, πολύτιμες.
Είναι αυτά που θα θυμάστε αργότερα σαν ζευγάρι αγαπημένο. Ή ακόμη και σαν φίλοι.
Είναι το δέσιμο…
Είναι οι στιγμές που θα στέκει το μούτρο σου δίπλα στο δικό του και ξέρεις πως δε θα σε φιλήσει. Κι ας το θέλεις λιγάκι… Μέχρι να το θέλεις πολύ και συνειδητά, έχεις μέλλον…
Είναι η αγκαλιά που θα κάνετε που μπορεί να είναι κάπως, αλλά θα σταματήσει εκεί.

Είναι η αξία της αναμονής.
Εκεί είναι η αξία του έρωτα, μάτια μου. Στην αναμονή.
Στην εκτίμηση των στιγμών, όπως έρχονται, δίχως να σπρώχνεις να έρθουν κι άλλες. Αβίαστα. Ήρεμα. Συνειδητά.
Έτσι μ’ αρέσει ο έρωτας.
Κι ας με λες δειλή. Θα με πω συνετή.
Ας με λες εκτός εποχής. Θα σου πω, ευτυχώς.
Γεμίσαμε ανθρώπους που μοιράζουν τα φιλιά και τα κρεβάτια τους από ανασφάλειες.
Που φορτώνονται σχέσεις της βδομάδας από αδυναμία να περιμένουν για να κρίνουν.

Δεν το θέλω. Κι επιμένω, με ακούς;
Εγώ θέλω να περιμένω.
Θέλω να ζω. Θέλω να μυρίζομαι τον άλλο. Να τον ανακαλύπτω μέρα τη μέρα.
Να χαίρομαι τις λεπτομέρειες, να κυνηγώ τα νοήματα πίσω από τις λέξεις, αν υπάρχουν…
Πίσω από τις ματιές, αν υπάρχουν κι αυτές.
Κι όταν θα θελήσω να με φιλήσει, αν θελήσω, θα του το δώσω να το καταλάβει.
Κι αν το θελήσει κι αυτός, πάλι το ίδιο θα κάνει.
Κι αν όλο αυτό μας πάει παρακάτω, καλώς να ορίσει. Θα’ ναι συνειδητό. Όχι απαραίτητα εξασφαλισμένο πως θα πετύχει, μα θα έχει μια βάση. Μια σωστή, αβίαστη, συνειδητή αρχή.
Αν πάλι, όχι, δε θα υπάρχει καμιά βιασύνη να μας καταδικάσει να χαθούμε σαν μια ακόμη αποτυχημένη σχέση που δεν μπορεί να γίνει φιλία.

Κατάλαβες; Τους ανθρώπους που έχω χημεία δε θέλω να τους χάσω.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους θέλω στη ζωή μου.
Και καμία βιασύνη δε θα επιτρέψω να μου τους στερήσει.
Κι αν είναι έρωτας, καλώς να ‘ρθει. Θα έχω φορέσει το καλύτερο φιλί μου και θα τον περιμένω.
Αν όχι, πάλι φιλί θα του έχω. Στοργικό, στο μέτωπο.
Και θα ‘χει μέσα όλη τη στοργή και την έννοια για τον άνθρωπο. Που πρόλαβα κι εκτίμησα…
Όσο για το πάθος της αγάπης που αναζήτησα; Δε βαριέσαι. Όταν έρθει.
Με το ζόρι τίποτα δε γίνεται ωραία…

Πηγή: Της Στεύης Τσούτση