Κάποτε πίστευα πως το τσιγάρο ήταν παρέα, συντροφιά στα δύσκολα, συμμετοχή στη χαρά, εικόνα μοντέρνας και σύγχρονης γυναίκας. Δεν ήξερα τότε ότι η πιο ήσυχη συνήθεια μπορούσε να γίνει η πιο εκκωφαντική καταδίκη.
Χρόνια ολόκληρα… έμαθα να ζω με την νικοτίνη, να δίνω νόημα σε κάθε ρουφηξιά. Η εξάρτηση από τη νικοτίνη ήταν μεγάλη. Όταν δεν είχα τσιγάρα τρελαινόμουν και μπορούσα να ψάχνω για ώρα να βρω ανοιχτό περίπτερο κι ας ήταν μεσάνυχτα. Το πρωί ήταν απαραίτητο με τον καφέ. Το μεσημέρι μετά το φαγητό. Το απόγευμα και σε κάθε στιγμή της μέρας ένα διάλειμμα… Αν πεις στις εξόδους με παρέα εκεί ήταν που η συμμετοχή του ήταν υπερδιπλάσια… Μύριζαν τα ρούχα μου, τα χέρια μου, η αναπνοή μου, αλλά εγώ μπροστά στην ευχαρίστηση δεν λογάριαζα τίποτα.
Υπήρχαν περίοδοι που αισθανόμουν έντονα την εξάρτηση και έβαζα στόχους για να το κόψω. Σ’ αυτές τις προσπάθειες χρησιμοποίησα πολλές βοηθητικές μεθόδους όπως βελ@νισμούς, αυτοκόλλητα και χάπια διακοπής. Τίποτα από όλα αυτά δεν στάθηκε δυνατό για να με βοηθήσει. Άκουγα που έλεγαν “όλα είναι θέμα εγκεφάλου” και νευρίαζα σκεπτόμενη “μόνο εξυπνάδες ξέρουν να λένε, δεν καπνίζουν, δεν είναι εθισμένοι”…
Δεν σε αρρωσταίνει και ούτε σε σκοτώνει ξαφνικά, σε σβήνει λίγο λίγο, όπως σβήνεις μια γόπα στο τασάκι… Κι έτσι έφτασε η χρονική περίοδος όπου κάθε τρεις μήνες έπρεπε να παίρνω αντιβίωση και κορτιζόνη. Ένας πρωινός βήχας (και όχι μόνο..) ήταν αρκετός για να τρομάξω και να τρέξω στον γιατρό. Μετά εξετάσεις, πάλι φάρμακα και ένας μεγάλος φόβος. Τότε σκέφτηκα ότι “πάτησα διαχωριστική γραμμή” και πήρα την μεγάλη και τελειωτική απόφαση του διαζυγίου μου με το τσιγάρο.
Έχουν περάσει εννέα χρόνια. Εννέα χρόνια ελευθερίας, καθαρής αναπνοής, γευστικής απόλαυσης, ήρεμου ύπνου, με λίγα λόγια Χρόνια Ποιοτικής Ζωής. Κάθε φορά που αναπνέω βαθιά χωρίς να βήχω,θυμάμαι πως η ελευθερία δεν είναι απλώς το να μην καπνίζεις.
ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΞΑΝΑ.
Πηγή: Κυριακή Μιχαηλάκη – Nlp Life coach, Parent coach, Addict family coach