Ήταν 6 Φεβρουαρίου του 1982 όταν η σχολική ποδιά μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

“Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν ευτυχισμένους… απ’ την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…
Καθώς στεκόταν μπρος στην τάξη της την Ε’ δημοτικού, την πρώτη ημέρα του σχολείου η νέα Δασκάλα του σχολείου, η κυρία Τζοβάνα είπε στα παιδιά ένα ψέμα. Όπως οι περισσότερες δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε ότι τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Ότι όλοι τους ήταν καλά παιδιά. Αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ένα παιδί ήταν διαφορετικό και της προξενούσε απέχθεια.
Ο κόσμος μας συρρικνώνεται. Οι πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων μάς επιτρέπουν να επικοινωνούμε με δεκάδες αν όχι με εκατοντάδες φίλους ταυτόχρονα, οι ιστοσελίδες γνωριμιών μάς προσφέρουν αφθονία πιθανών συντρόφων, που μπορούμε να αναζητήσουμε από την άνεση του σπιτιού μας, και το απλό πάτημα ενός πλήκτρου μάς επιτρέπει να δημιουργούμε νέες σχέσεις με ξένους από όλο τον πλανήτη που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα και πάθη μ’ εμάς.
Η ζωή μας είναι γεμάτη από επιλογές. Από το τι θα φάμε το μεσημέρι και το τι ρούχο θα ψωνίσουμε, μέχρι το πού θα στείλουμε βιογραφικό και σε ποια περιοχή θα μετακομίσουμε, όλες αυτές οι αποφάσεις, μικρές κι ασήμαντες ή μεγάλες και σημαίνουσες, υφαίνουν τον ιστό της ζωής μας.
Ονειρεύομαι μια ζωή πολύχρωμη σε έντονες αποχρώσεις. Τα μέτρια ποτέ δεν τα μπορούσα. Το γκρι το αντιπαθούσα. Των άκρων ήμουνα πάντα…
«Πρέπει να αλλάξεις να γίνεις πιο σκληρή σε έναν κόσμο όπου η αθωότητα και η καλοσύνη σπανίζει! Η τιμιότητα είναι είδος προς εξαφάνιση όπως επίσης και η ειλικρίνεια», μου λένε συχνά!
Ναι, όπως το ακούς. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στην ζωή, από το να βρεις έναν άνθρωπο που να σου ταιριάζει.
© 2025 Σχεσεις και Συναισθηματα
Θέμα εμφάνισης από τον Anders Noren — Πάνω ↑