Ναρκωτικά: Στις ημέρες μας ένα από τα πιο επώδυνα αγκάθια της δυτικής κοινωνίας, φυλακίζοντας στα δίχτυά τους τα νεότερα και σίγουρα πιο ευάλωτα μέλη – τους εφήβους.
Ποια είναι αυτά τα χαρακτηριστικά;
1. Η οικογένεια λειτουργεί με ελάχιστους και ασαφείς κανόνες και όρια.
2. Η επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της είναι στερεοτυπική και δύσκαμπτη. (Τα μέλη της δεν συζητάνε δημιουργικά μεταξύ τους, δεν αλληλοστηρίζονται).
3. Συχνά διαπιστώνεται η ύπαρξη ενδοοικογενειακών συγκρούσεων, χωρισμών, έλλειψη συζυγικής συμμαχίας, σωματική και λεκτική βία.
4. Χρήση ψυχοτρόπων ουσιών και αλκοόλ.
5. Σχέσεις εξάρτησης με τυχερά παιχνίδια ( τζόγος ).
6. Ο πατέρας είναι συνήθως απών, συναισθηματικά αδιάφορος και αναποτελεσματικός και συχνά χειραγωγείται από την μητέρα.
7. Η μητέρα είναι υπερλειτουργική – είναι υπερπροστατευτική (ελέγχει τα πάντα – τα προσωπικά αντικείμενα του εφήβου, τη συμπεριφορά του κ.λπ.). συμπεριφέρεται στον έφηβο σαν να είναι παιδί που χρειάζεται προστασία και καθοδήγηση.
8. Παρατηρούνται παθολογικές συμμαχίες μεταξύ γονιών και παιδιών ( συνήθως του αντίθετου φύλου – μητέρα/γιος – πατέρα/κόρη).
9. Ο υποψήφιος έφηβος τοξικομανής είναι συνήθως άτομο με κλονισμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Φαίνεται πως, τελικά, κανείς δεν γίνεται τυχαία τοξικομανής, έστω και αν ισχυρίζεται ότι στράφηκε στις ουσίες από περιέργεια. Πίσω από αυτή την κίνηση βρίσκεται η προσωπική του κρίση ως άτομο και η κρίση της οικογένειας του, που (δυσλειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας.
Κάνοντας χρήση ουσιών, ο έφηβος προσπαθεί να σταματήσει τη ροή του χρόνου, που τον ωθεί να κάνει βήματα προς τα εμπρός, να απελευθερωθεί, να ενηλικιωθεί. Όμως με αυτό τον τρόπο εγκλωβίζεται και άλλο μέσα στις ανασφάλειες και τις φοβίες του και γίνεται όλο και πιο ευάλωτος και ανίκανος να αυτονομηθεί.
Η ουσία έρχεται να καλύψει την αίσθηση της αδυναμίας του και να του δώσει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της, την απόκτηση ενός ανύπαρκτου κοινωνικού status. Με αυτό τον τρόπο νομίζει πως έχει αποκτήσει το πλαίσιο που του λείπει για να ζήσει ως ενήλικας.
Υιοθετώντας την τοξικομανία ως τρόπο ζωής, ο έφηβος δεσμεύει τους δικούς του διανοητικούς και συναισθηματικούς πόρους. Είναι το ζωντανό παράδειγμα μιας μορφής κοινωνικής αλλοτρίωσης. είναι η έκφραση μιας βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που διαπερνά την οικογένεια, αφήνοντας συντρίμμια ψυχής στο πέρασμα της.