Τα περισσότερα τραύματα προκαλούνται από την απώλεια, το θάνατο, το διαζύγιο, την αρρώστια, τις οικονομικές δυσκολίες ή τις διαλυμένες φιλίες.
Δεν υπάρχει ζωή που να είναι απαλλαγμένη από τέτοιες οδυνηρές εμπειρίες. Και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να τις αποφύγουμε. Αποτελούν μέρος της πραγματικότητας της ύπαρξης.
Το ψυχικό τραύμα απειλεί τη γενική ισορροπία μας, ειδικά όταν η απώλεια είναι αμετάκλητη. Αυτό που κάποτε ήταν αποδεκτό ως συνηθισμένο και προβλέψιμο μοιάζει ξαφνικά παράξενο και ανησυχητικό.
Χρειάζεται χρόνος για να αποδεχτούμε το τελεσίδικο μιας απώλειας. Η προσπάθεια προσαρμογής σε μια ζωή που δε θα είναι ποτέ πια η ίδια μπορεί να αποκαλύψει αδυναμίες που κρύβαμε μέσα μας – συχνά χρειάζεται μεγάλο κουράγιο για να προσαρμοστούμε και να συνεχίσουμε. Μπορεί όμως να αποκαλύψει και δυνάμεις που ποτέ δε φανταζόμασταν ότι διαθέταμε.
Ωστόσο, η πρώτη και πιο συνηθισμένη αντίδραση στην απώλεια είναι να οικτίρουμε τον εαυτό μας και να θεωρούμε υπεύθυνο για την ατυχία μας κάποιον – ή κάτι – άλλο. Κατηγορούμε το Θεό, την κοινωνία ή αγαπημένα μας πρόσωπα – οτιδήποτε μας βολεύει. Στην πραγματικότητα, όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη να ξεπεράσουμε ένα ψυχικό τραύμα, γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας και πετυχαίνουμε μεγαλύτερη αποδοχή της ζωής.
Μια περίοδος πόνου, απώλειας ή απελπισίας μπορεί να γίνει το γόνιμο έδαφος για ένα άνοιγμα προς τον εαυτό μας, να μας βγάλει από την άγνοιά μας και να εξαλείψει τις λανθασμένες αντιλήψεις μας.
Το μόνο τραύμα που παραμένει είναι αυτό που υπομένουμε χωρίς θετική αλλαγή.
Με τον καιρό, ο πόνος καταλαγιάζει, οι πληγές επουλώνονται και ανακαλύπτουμε μια εξαιρετικά σημαντική αλήθεια: ό,τι τελικά απομένει είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε – η ίδια η ζωή.
https://Sxeseis-kai-sunaisthimata.com
Πηγή: Από το βιβλίο «ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ να ΑΓΑΠΑΜΕ» του LEO BUSCAGLIA – εκδ. ΛΙΒΑΝΗ