Αν και είναι καλό για τους γονείς να δουν τι χρειάζεται να γίνει για να βελτιωθούν οι σχέσεις τους με τα παιδιά τους, οι παλιές κασέτες συνεχίζουν να παίζονται, έτσι ώστε οι επιθυμητές αλλαγές να γίνονται απόμακρες.
Μερικές από αυτές τις κασέτες μπορεί να προέρχονται από την εποχή της δικής τους εφηβείας, με τη διαφορά ότι τώρα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και εκείνοι παίρνουν το ρόλο των γονέων τους στη σχέση τους με τα παιδιά τους.
Ίσως να έχεις παρατηρήσει ότι μπορεί να λες ακόμη και τις ίδιες λέξεις στα παιδιά σου, που οι δικοί σου γονείς συνήθιζαν να λένε σε σένα, αν και ούτε σε σένα άρεσαν αυτές οι λέξεις τότε ούτε και στα παιδιά σου αρέσουν τώρα. Έχουν τυπωθεί στο νου σου και έτσι ακολουθείς το ίδιο σενάριο, αν και έχουν αλλάξει οι ρόλοι. Το καλό που έχουν αυτές οι επαναλήψεις είναι αφ’ ενός ότι έχουμε περισσότερη κατανόηση και συμπάθεια για τους γονείς μας από εκείνη που είχαμε όταν ήμασταν στην άλλη πλευρά και αφ’ ετέρου ότι αρχίζουμε να εγκαταλείπουμε την ανώριμη και αλαζόνα πεποίθηση που είχαμε ότι εμείς θα γινόμασταν οι τέλειοι γονείς για τα παιδιά μας, κάτι που δεν ήταν οι δικοί μας γονείς για μας.
Είναι δύσκολο να αντιληφθούμε την πραγματικότητα έτσι όπως είναι. Τείνουμε να προβάλλουμε σ’ αυτήν τις εντυπώσεις του παρελθόντος μαζί με τα άγχη που συνδέονται μ’ αυτές.
Χρειάζεται λοιπόν οι γονείς να είναι ευέλικτοι με τις ερμηνείες τους, ξεχωρίζοντας τα πραγματικά στοιχεία από τα φορτισμένα συναισθήματα και τις επιθυμίες τους. Όσο περισσότερο εγκαταλείπουν τον αυθαίρετο τρόπο να αξιολογούν αυτό που βλέπουν στα παιδιά τους με τα κριτήρια που καθορίζει ο πολιτισμός μας, τόσο περισσότερο θα αισθάνονται μια αυθόρμητη τρυφερότητα γι’ αυτά.
Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Στου δρόμου τα μισά» του π.Φιλόθεου Φάρου – εκδ. Αρμός
Σχέσεις και συναισθήματα – http://sxeseis-kai-sunaisthimata.com