Ανδρέας Κονάνος: Ιστορίες καθημερινής τρέλας, αδιαφορίας, σκληροκαρδίας και ασυνεννοησίας από τον Ανδρέα Κονάνο, ιστορίες που αφορούν όλους μας και έχουμε πολλά να διδαχθούμε ακούγοντάς τες.
Ετικέτα: σχέσεις (Σελίδα 16 από 22)
Όλοι συναντάμε κατά καιρούς δύσκολους ανθρώπους, είτε στην εργασία μας είτε στο φιλικό περιβάλλον είτε ακόμα χειρότερα, στο οικογενειακό ή συγγενικό μας περιβάλλον. Το ζήτημα των σχέσεων μοιάζει πολλές φορές με έναν λαβύρινθο ή μια σπαζοκεφαλιά, την οποία δυσκολευόμαστε να λύσουμε και συχνά, δεν τα καταφέρνουμε ποτέ.
Φέρνω στο νου το «Σ’ αγαπώ», και όλα τα κοριτσίστικα κλισέ, σκάνε σαν φούσκες στον αέρα. Η Σταχτοπούτα δεν αγάπησε ποτέ αληθινά τον πρίγκιπα που πήγε να την σώσει και η Χιονάτη έζησε μέσα στο αθώο ψέμα της. Και τελικά, το μόνο αληθινό είναι το «κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό». Το μόνο αληθινό είναι το «είμαστε μαζί»- μαζί στην οικειότητα, μαζί στην μοναξιά μας.
Η χειριστικότητα είναι μια συμπεριφορά που όλοι μας είναι πιθανό να έχουμε βιώσει μέσα σε σχέσεις με συντρόφους, φίλους, γονείς, παιδιά, εργοδότες, συναδέλφους ή γείτονες. Επίσης, είναι πιθανό να συμπεριφερόμαστε κι εμείς χειριστικά προς τους άλλους. Σε κάθε περίπτωση η συμπεριφορά αυτή δυσκολεύει τις σχέσεις σας και γι αυτό είναι πρέπον να αποφεύγεται.
Το να ζεις με ένα θυμωμένο άνθρωπο είναι δύσκολη δουλειά. Μπορεί να είναι κι επικίνδυνη ακόμα. Μπορεί να είναι και θανατηφόρα.
Έχω κουραστεί να βλέπω (και να ακούω κυρίως) ανθρώπους να προσβάλλουν, να μειώνουν και να φέρνουν σε δύσκολη θέση φίλους, συγγενείς και γνωστούς τους, επειδή όπως δηλώνουν οι ίδιοι είναι πολύ ειλικρινείς.
Οι άνθρωποι που δημιουργούν εθιστικές σχέσεις, έχουν συχνά τις καλύτερες προθέσεις. Επιθυμούν ευτυχισμένες και υγιείς σχέσεις. Ωστόσο, κάτω από αυτές τις καλές προθέσεις βρίσκεται μία αγωνιώδης σύγκρουση με την οικειότητα. Με τον εθισμό τους να βασίζεται στο σεξ πρώτα και στην εξαρτητική αγάπη, υπάρχει πάντα ένας κρυφός πόθος: να δουν να ικανοποιούνται οι ανάγκες τους μέσα από συναίσθημα ανασφάλειας.
Σε προκαλώ να βγεις στο δρόμο. Να εστιάσεις στα βλέμματα ανθρώπων που περπατάνε μαζί. Τις περισσότερες φορές μηχανικά, αυτοματοποιημένα. Ανυπόμονοι να φτάσουν στον προορισμό τους, δε δίνουν την παραμικρή σημασία ο ένας στον άλλον ασχέτως αν περπατάνε σε απόσταση αναπνοής.
Έρχεται μια στιγμή στη ζωή που τα υλικά αγαθά παύουν να έχουν σημασία και συνειδητοποιούμε ότι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή είναι οι συναισθηματικοί δεσμοί μας με τους ανθρώπους.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που η δυναμικότητά τους σε αναγκάζει να τους ξεχωρίσεις ανάμεσα σε πολλούς. Η ισχυρή προσωπικότητα τους είναι ευδιάκριτη ανάμεσα στο πλήθος. Και η έντονη αυτοπεποίθηση τους ορατή από μακριά.
